Chcecie wierzcie, lub nie wierzcie….

Lubię filmy i często oglądam, a jak oglądam, to nie potrafię jakoś tak siedzieć bezczynnie, więc dziergam.. Pledzik się skończył, a wieczory trwają nadal…i coś dziergać przecież trzeba. Dziecko młodsze odkąd zobaczyło bordowe mitenki z kokardkami, wierciło mi dziurę w brzuchu, że też takie pragnie objąć w posiadanie, w końcu dałam się ubłagać ( trzeba mnie długo błagać, bo dokąd czegoś chce, dotąd jest miła- więc wykorzystuję sytuację, tak długo jak się da:). Prowadziłyśmy dysputy na ten temat, co wieczór od miesiąca.

- Mamooooo…zrób mi takie, proszę.

- Nie.

- Dlaczego nie ?! Nie bądź taka!

- Bo nie! Nie chce mi się już, pled robię!

- A Pani Kasi zrobiłaś! A dziecku rodzonemu nie chcesz!

- Aaaa Pani Kasia nie pyskuje, to jej zrobiłam.

- Ale Ty jesteś, wiesz?!!!

- Wiem: wredna, podła, najgorsza matka pod słońcem.

- Jesssuuu, no proszę, będę grzeczna,

-  Ha, ha..nie będziesz,

- To ci zapłacę!

- Nie biorę pieniędzy od nieletnich,

-No to co mam zrobić?

- Masz mieć zadowolony wyraz pyska przez co najmniej 3 tygodnie, jak wytrzymasz- to zrobię.

- Ale Ty jesteś ( na marginesie: że jestem, słyszę parę razy dziennie),wiesz ,że nie wytrzymam!

- No cóż, Twój wybór.

W końcu z w/ w powodów, nie zwracając uwagi na wyraz pyska- zrobiłam.

-Oj, mamuś dziękuję! Ale Pani Kasi były takie bardziej emo..a te moje..takie bardziej dziewczęce.

-  Ty masz twarz jak emo, to rękawiczki możesz mieć normalne.W końcu podobno nie jesteś emo, a dziewczynką tak!

- No oczywiście,że nie jestem! Czy Ty w ogóle wiesz jak emo wygląda???

- Wiem..tak jak Ty :)))

- Jesssuuuu…

Teraz chce szalik..znowu będzie grzeczna :)

***

A ogólnie to bardzo przepraszam, ale ktoś , gdzieś, pytał się o te gałązki w wazonie, a ja nie mogę znaleźć tego pytania i nie wiem komu odpowiedzieć, więc wyjaśnię może tutaj: gałązki to berberys, żywy, prawdziwy i szczerze mówiąc wątpię czy gdzieś można kupić,ma ogromne kolce. Ja swój ścinam na jesieni i wstawiam gałązki do wazonu- pięknie się suszą, a owocki nie opadają.

***

… Ku mojemu zdumieniu doszły mnie

słuchy, że podobno są ludzie,

którzy nigdy nie widzieli skrzata.

Jestem przekonany, że mają po prostu słaby wzrok…

                                                                      Axel Munthe

Tymi słowami zaczyna się jedna z moich ulubionych książek pt. Skrzaty, autorem jest Wil Huygen. I nie myślcie sobie,że jak ma takie piękne ilustracje, to jest to książka dla dzieci. Przedstawia dokładny opis skrzatów, począwszy od historii, poprzez fizjologię, występowanie w Polsce i na świecie, budowę domów, rodzenie dzieci,świat zapachów aż po śmierć  (…) Rzadko kiedy skrzaty przekraczają wiek 400 lat. Wyjątkiem było małżeństwo, które żyło na Bałkanach, gdzie przez setki lat kolejne pokolenia jednej rodziny chłopskiej troszczyły się o nie i nigdy nie zapominały postawić im w oborze jogurtu. Dzięki temu małżonkowie dożyli sędziwego wieku 550 lat i każde z nich miało swoje drzewko oliwne nad brzegiem Adriatyku (…)

Kiedyś pracowałam w przedszkolu i z tą właśnie książką przywędrował jeden maluch, zaczęłam czytać na leżakowaniu i nie mogłam się oderwać..Poprosiłam rodziców chłopczyka o pożyczenie książki i dostałam ją od nich w prezencie. Od tamtej pory bardzo często do niej wracam, bo ..(…) teraz , gdy choć niezbyt jeszcze skutecznie, próbujemy ratować przyrodę, ocalić naturalne skarby, których dotychczas nie zniszczyliśmy , można żywić nadzieję,że skrzaty będą miały większą swobodę. Coraz więcej ludzi odkrywa od dawna zapomnianą Matkę Naturę, wyrozumiałą, litościwą i jakże mądrą. I to oni właśnie spotykają skrzaty. Im też dedykujemy tą książkę (…)