Maliny i łosie

Na wstępie, zacznę od tego,że bardzo się staram bywać tutaj częściej , a to wszystko dzięki Wam i dzięki setkom miłych słów, jakie od Was słyszę. Czuję się po trochu zażenowana i speszona, a to wszystko dlatego, że tak Was zaniedbałam perfidnie.Tak więc dzisiaj wstałam bladym świtem ( co prawda, bladym świtem to ja wstaję codziennie ), ale dzisiaj po zrobieniu porannego koktajlu, który to młodość wieczną , ma mi przynieść i siły witalne przywrócić- zasiadłam do komputera, bo po pracy i ślęczeniu z nosem w monitorze, to ja już ,jak królik albinos wyglądam i nijak na oczy nie widzę. 

A jeśli już jestem w temacie zaległości, to mówiłam,że przetworów w tym roku nie zrobiłam. Proszę bardzo- zaległości nadrabiam wszędzie, a mój “przetwór”, sztuk jeden, w postaci soku malinowego, jest już w gąsiorku :) Z tymi przetworami, to tak źle nie będzie, jak pamiętacie zapewne, u mnie produkcja hurtowa zawsze się odbywała, tak więc mam jeszcze sporo dżemów,soków,papryk, ogórków itp.. w spiżarni . Problem największy , to mam z grzybami…zbliżają się święta, a u mnie w grzybowych słojach, puchy. W lasach, z tego co słyszałam, też jakiegoś specjalnego urodzaju nie ma,a Szef mój, skąd inąd bardzo ludzki Pan, obiecał mi dzień wolny 21.09- tak więc jadę na grzybki:) Jestem zmęczona,ogólnie to nawet bardzo, bardzo zmęczona, a na ten jeden dzień, czekam jak na zbawienie. W końcu będę miała długi weekend. W tym roku, to człowiek nawet urlopu nie miał. Madzia przenosiła ciążę o tydzień, więc warowałam w domu jak pies Pluto, później rodziłyśmy..ha, ha…szkoda,że Wam nie mogę opowiedzieć jak było, to dopiero był ubaw po pachy- no ale Madzia by mnie pewnie zabiła :) A później..była już Tosia i jakoś tak,dwa tygodnie zleciały.

Wczoraj z pracy wyszłam o 17.30, po pracy zakupy, w domu byłam po 20, pchanie wielkiego wózka, po 9 godzinach , to chyba nie na zdrowie babci! Zanim to człowiek  wytaszczy to wszystko, rozpakuje, poupycha gdzie trzeba, jest godz.. 21. Po zakupy, też muszę jeździć sama, bo wysłać moje towarzystwo, to kupią jak leci, a ja wszystko bardzo ..hmmm…selekcjonuję:) Kiedyś miałam zamiar napisać nawet serię postów, jak za minimum, dobrze jeść i z głodu nie zejść. Czasami, aż sama się nie mogę nadziwić, jak niskie są nasze dzienne stawki żywieniowe:)

No ale , ja to chciałam właściwie o łosiach napisać, bo tyle osób się nie może nadziwić,że one tak u  nas pomykają po ulicach. To naprawdę nie fotomontaż- w okresie jesiennym łosie widujemy nieomalże codziennie- nie zapominajcie, że ja mieszkam na skraju puszczy. Ten z poprzedniego postu, to dopiero łosiołek :) Jednoroczniak- więc malutki. Pierwsze spotkanie bliskiego stopnia,z łosiem, miałam jak Magda, była chyba jeszcze w podstawówce. Jechałyśmy przez las rowerami obok siebie i jak to mamy w zwyczaju o czymś namiętnie rozprawiałyśmy.W pewnym momencie, coś mnie delikatnie przystopowało- spojrzałam na ścieżkę,a moje koło od roweru znajdowało się pomiędzy, dwoma, jakimiś cherlawymi drzewkami.Zaczęłam podnosić powoli głowę, a to się ciągnęło i ciągnęło, w końcu rachityczne patyki się skończyły i pokazało się wielkie “coś”..wtedy wiedziałam już,że to coś ,jest owłosione i na pewno żyje. Z tyłu usłyszałam cichy szept Madzi…mamuś- tylko nie krzycz, w szkole mówili,żeby nie krzyczeć i nie uciekać. Nawet nie w głowie było mi uciekać, nogi wrosły mi w ziemię, a głowy wcale nie miałam zamiaru wyżej podnosić,żeby zobaczyć komu wjechałam między nogi. Mijały –pewnie sekundy- ale dla mnie ciągnęło się to w nieskończoność, nogi nieznajomego osobnika nie cofnęły się nawet o krok.Podniosłam powoli głowę i stanęliśmy dosłownie pysk w pysk. Ja i ogromny łoś, a musicie wiedzieć,że łosie, są największymi ssakami,żyjącymi w Polsce, wyróżniający się wyjątkowo długimi nogami.“Mój “ łoś miał do tego,wielki łeb z ogromnym porożem.Jakby tego było mało popatrzył mi zaciekawiony prosto w oczy i zaczął , tak dziwnie kręcić głową, zataczając coś na kształt “U”. Bałam się nawet drgnąć, był naprawdę olbrzymi. Łosie dorastają nawet do 3 metrów, a to chyba wysokość mojego salonu ! W końcu ktoś musiał wykonać pierwszy krok, nie żebym była taka odważna, ale jeszcze chwila, a zaczęłabym po prostu wrzeszczeć. Delikatnie cofnęłam rower i dałam niewielki, jeden kroczek, do tyłu. Łeb w dalszym ciągu zawzięcie wykonywał “U”, a w wyrazie pyska nic się nie zmieniło. Cofnęłam się jeszcze kawałek, tak że zrównałam się z Magdą, łoś niezmordowanie machał głową, utrwalając literki. Spytałam szeptem co teraz?, Madzia mówi “ nie wiem, ale spójrz w bok” . Spojrzałam,a  pomiędzy drzewami ,w pewnym oddaleniu , stała chyba łosia żona z dzieckiem. Zaczęłyśmy się dalej powoli i cichutko wycofywać, łoś ani drgnął, stał i dalej machał łbem…dziwne stworzenie :)W końcu zniknęłyśmy za zakrętem, wskoczyłyśmy na rowery i tyle nas widzieli :)Do domu wracałyśmy przez bagniska i chaszcze, ale żadna siła nie zmusiłaby nas do przejścia ponownie po ścieżce.

Jak widzicie łosie są nieszkodliwe, ponieważ nie mają właściwie naturalnych wrogów ( jedynie wilki i niedźwiedzie – a te u nas nie występują), więc spacerują sobie wszędzie i czują się jak u siebie w domu:) Niestety , zdarzają się również wypadki samochodowe z uczestnictwem łosi, bo łoś idzie, przed siebie i nie patrzy.. Na rozlewisku, jak wstaje świt, można zobaczyć kąpiące się i nurkujące łosie.Ogólnie łosi ci u nas dostatek. Są słodkie, aczkolwiek wzbudzają respekt swoim ogromem. Pytacie co robić jak się spotka łosia- chyba nic- po prostu zejść mu z drogi :) U nas łosie ładnie pozują do zdjęć, chodzą po ulicach, zjadają jabłka z ogrodów i ogólnie są chyba przyzwyczajone do przebywania między nami, a my przyzwyczailiśmy się do nich.

Kochani, bardzo dziękuję za komentarze pod poprzednim postem  i mam nadzieję,że temat “Przystanku Alaska “ wyczerpałam :). Zmykam, bo zaraz się spóźnię do pracy , a mój ludzki szef, przestanie być ludzki :)

Buziaki i do usłyszenia…