A to było tak…

Dzień dobry, cześć i czołem :)))Witam wszystkich po dłuuugiej przerwie. Oczywiście, co się stało?! No padł mój super komputer…całkowicie, nieodwołalnie i uparcie odmówił jakiejkolwiek współpracy. Się podobno zaczął sam zjadać- dysk znaczy, dokonywał konsumpcji własnej i było go coraz mniej i mniej, aż nie zostało nic. Na początku nawet ciężko mi się żyło bez komputera, ale w miarę upływu czasu zdążyłam się przyzwyczaić i chociaż, dzięki dobrym ludzikom przeróżnym, mój wypasiony sprzęcior został zreanimowany, to chyba nie za bardzo wiem co mam pisać, że o zachowaniu chronologii nie wspomnę..

Tak więc,wybaczcie mi mój nieskładny bełkot ,przeplatany zdjęciami dziwnymi, bynajmniej, nie pasującymi do obecnej pory roku.. na fotkach,dawno zjedzone czereśnie i peonie, po których nie ma już nawet śladu :) Kiedyś pisałam,że pecha urządzeniom elektronicznym przynoszę..jakoś nie potrafimy żyć w symbiozie, ja się staram..naprawdę…to one mnie nie lubią! Aparat..tak, tak..ten super, wymarzony, wydziadowany, wyśniony…też zdechł..myślałam ,że się popłaczę- miesiąc trzymali w naprawie i właśnie w niedzielę odebrałam ..i działa..Komórki w moich rękach tracą zasięg..wiecznie słyszę…”halo, halooooo…coś słabo Panią słyszę”- tak mówią Klienci, bo rodzina i znajomi to już tylko”…halo???halooo….znowu pip…to samo”. Madzia wpadła na pomysł,żebym kupiła taką jak ma ona, bo ona ma zasięg , to i ja będę miała. Kupiłam i codziennie słyszę…halo???halo!!!!. No trafia mnie normalnie, stwierdziłam ,że gie , kolejne kazała mi nabyć , więc wpadła na pomysł,żebyśmy się wymieniły…ona w mojej komórce zasięg ma, ja w jej..znowu NIE!!! Dziecko stwierdziło,że najwyraźniej kosmitą jestem, i chyba powoli zaczynam w to wierzyć.

Ale wracając do rzeczy..jak komputer odzyskałam , to w euforii dzikiej zaczęłam instalować od nowa wszystkie programy i tu niespodzianka…wszędzie hasła.Moje były zapisane, a jakże..na dysku, tylko,że teraz to ja juz mam nowe bebechy, a stary dysk szlag trafił :( I się schody zaczęły…poblokowałam wszystko- no bo kto by tyle haseł pamiętał?!!!! Ale ,że uparta jestem, więc dostęp zdobyłam..i teraz jak już wszystko mam , to właściwie teoretycznie mogłabym znowu wrócić do pisania bloga,, ale praktycznie wygląda to niestety o wiele gorzej…otóż nie ma mnie! Wstaję bladym świtem, choć może to jeszcze noc jest ?, a wracam do domu wieczorem- i to z pierwszej zmiany…zdechła i padnięta…a w domu…wiadomo pranie, sprzątanie, gotowanie, “magiczny zeszycik”..i ogólne oblężenie dziecięco – zwierzęce- bo tęsknimy za sobą okrutnie!

Nie wiem, dlaczego człowiek normalny, jak wyrobnik pracować musi i wcale , ale to wcale mi się to nie podoba, ale cóż…życie nas co i rusz zaskakuje i stawia przed dziwnymi i często niechcianymi wyborami. Minie trochę czasu nim na nowo się przystosuję do tej dziwnej sytuacji i przeorganizuję swój dzień, a właściwie dobę. Generalnie jak wiecie spałam dosyć mało, ale cztery godziny z hakiem..malutkim…to nawet dla mnie zdecydowanie za mało! Ale oprócz pracy muszę jeszcze kiedyś po prostu żyć.

Zmiany życiowe dezorganizują mi wszystko, brak czasu na siedzenie ze zwierzętami, głównie tymi małymi, powoduje zabieranie Lotki wszędzie, do sklepów po zakupy, na pocztę …więc łazimy sobie po wsi i śmierdzimy okrutnie, bo zwierzątka te choć malutkie, cuchną .Niektórym podobno nie przeszkadza “zapach”piżma, ja niestety kwalifikuję się do tej drugiej grupy, a Lotka podniecona nowymi , codziennymi atrakcjami..cuchnie na spacerach ze zdwojoną siłą,:)

Łatwo nie jest. Staram się wykorzystać każdą wolną sekundę produktywnie, ale tych wolnych jest naprawdę bardzo malutko.Tak więc, książkę czytam w metrze i autobusach, bo tramwajem jadę za krótko, więc tylko widoki podziwiam, a ten post piszę na raty, w domu i w pociągu i za każdym razem modlę się,żeby nie przegapić stacji.Jakoś to się wszystko ułoży, bo innego wyjścia na razie nie ma. Nie wiem tylko kiedy zdążę to przepisać :) Poza tym mój blog, ma duże szanse przeistoczyć się w bloga typowo kulinarnego, bo na nic innego już chyba czasu nie starczy.. Jadę więc sobie pociągiem i rozmyślam, że im bliżej “Europy “ jesteśmy, tym więcej mnie w życiu absurdów spotyka.Upsss…przerwa…właśnie na szpilkach uskuteczniłam szybką przebieżkę z jednego pociągu do drugiego, bo zamiast do pracy pojechałabym na bocznicę :)Ale tym razem to nie moja wina :)))Biegł cały tłum ludzi, aczkolwiek większość w obuwiu bardziej do tego przystosowanym. To też absurd- błędnie podany numer peronu! Siedzimy więc sobie tłumnie, już w dobrym pociągu i wszyscy sapiemy..zamiast lokomotywy- bo to pociąg elektryczny.Jak już dojadę, to puszczę się biegiem ze stacji do pracy i po ośmiominutowym sprincie, modląc się o zachowanie obcasów w jednym kawałku, dopadnę mokra i zziajana do drzwi. I tu napotykam kolejne absurdy:) Otóż bez względu na porę roku i panujące warunki atmosferyczne, musimy wyglądać wszyscy podobnie…włosy związane lub spięte, w neutralnych kolorach ( współczuję naturalnie rudym, bo wtedy trzeba się chyba przefarbować…ale uwaga- odrosty niewskazane, więc trzeba się bardzo pilnować), w białych bluzkach koszulowych ( bez żabotów, koronek , ozdób), w wąskiej, gładkiej czarnej lub granatowej spódnicy, o określonej długości, bez rozcięć ( mój bieg do pracy wyglądać musi żenująco,z kiecką podciągniętą do góry),w żakietach i obowiązkowo w rajstopach lub pończochach, bez szwów, wzorów i połysku:)) i tu następuje chyba najlepsze:))) w “kolorach władzy”, znam różne dziwaczne kolory jak błękit Nilu czy chabrowy, ale o kolorze władzy wcześniej nie słyszałam :) Dla niezorientowanych jak ja , wyjaśniam: to czarny, stalowy i granat! W lato uprzejmie dopuszczono kolor jasnoszary .Nawet posiadam jasnoszary kostium , niestety przystosowany na jesienne szarugi, więc w szafie dalej musi wisieć.

W momencie, kiedy obok mnie , po ulicy przemieszczają się panie w pięknych, letnich sukienkach, ja wyglądam jakbym się z choinki urwała. Dobrze, że chociaż jest mi wiecznie zimno, to jakoś te bluzki i marynarki przeżyję. Buty kryte, na ośmiocentymetrowym obcasie, w kolorze marynarki, a może spódnicy???Zresztą to jeden gips, bo i tak wybór niewielki, czarne znaczy muszą być, albo granatowe :) Ja wszystko rozumiem, do pracy należy się jakoś porządnie ubierać, nie chodzi się w japonkach i bluzkach w kwiaty, na ramiączka, ale czy do diabła musimy wyglądać jak chińczycy???Ze względu na rodzaj wykonywanej przez całe właściwie życie pracy, moja szafa jest pełna garsonek i garniturów, ale ..no właśnie …w różnych kolorach! Bo co jest złego w białej marynarce, albo prostej sukience khaki ???W pomieszczeniach brak klimatyzacji, za to 2 litry wody na tydzień..chyba nie ma jak wypić, bo przerw podobno oficjalnie też nie ma, a na stanowisku pracy, pić przeca nie wolno…Siedzi więc ten szary ludek , zakutany w białe bluzki i szare żakiety po uszy ( w zimę można nawet sweter włożyć- ale…he, he…pod żakiet – noszę rozmiar 36-38, więc chyba będę musiała nabyć jakiś żakiet 42, żeby tam jeszcze polar jakiś upchnąć), z przyklejonym uśmiechem do twarzy, ocierając co chwila pot zalewający im oczy..może to taka nowa strategia ? Ochrona pracowników przed nadmiarem klientów???Bo jak taka panienka się poruszy, to jak nic oczy klientowi muszą łzami zachodzić. Ja bym tam raczej stawiała na schludny wygląd i higienę osobistą,no ale cóż…jestem szarą myszką w szarym tłumie, a nie prezesem :)))A prezesi o nasz wypoczynek też dbają, bo jak pracownik po całym dniu szpilki ściągnie, to jak nic od razu uśnie, a rano wstanie świeży i wypoczęty! Nogi na nogę też nie można zakładać…to z trudem, ale może jakoś opanuję, bo ponoć skrzyżowane nogi oznaczają,że kit wciskam..i w ten sposób dowiedziałam się,że kłamczuch jestem okrutny, odkąd tylko dorosłam , bo zawsze tak nogi trzymam:( Ale to wszystko, to pryszcz! Otóż…UWAGA, UWAGA…he, he..no nie mogę nawet pisać, siedzę i jak głupia się śmieję do siebie, a ludzie podejrzanie na mnie zerkają..Ale do rzeczy: otóż mój pracodawca, najwyraźniej jest zdania,że można zapanować nad odruchami bezwarunkowymi, a mianowicie : w trakcie rozmowy z klientem he, he… NIE MOŻEMY MRUGAĆ OCZAMI:))I przyznam szczerze,że tej sztuczki chyba nigdy nie opanuję:) Moja rozmowa z Klientem , trwa średnio od ok godziny wzwyż, więc jak tu kurde nie mrugać ???:))))Więc jeśli ktoś z Was, zobaczy kiedyś pracownika z tępym wyrazem twarzy i dziwnie wytrzeszczonymi oczami, to bądźcie wyrozumiali, on z pewnością powtarza cały czas w myślach : NIE MRUGHAĆ, NIE MRUGAĆ! i naprawdę ciężko mu musi być skupić się na rozmowie z wami! I żeby nie było, zasad trzeba się trzymać, bo po placówkach krążą James Bondzi, z ukrytymi kamerami w długopisach albo guzikach i nigdy nie wiadomo do kogo mrugniesz:))) Mergniesz oczami- premię obetną:) Po czytaniu przez parę godzin, durnych procedur, miałam tak szczerze dosyć, że w drodze powrotnej darowałam sobie książkę, a że mój pociąg przyjeżdża dopiero za półtorej godziny, więc piszę :) Nie wiem czy coś z tego zrozumiecie, bo jestem świeżo po praniu mózgu, chociaż mózg to trzeba mieć,żeby go wyprać..a ja godząc się na te dojazdy udowodniłam zgoła coś innego.

Dostałam ogromną ilość maili przez ten czas, na sporą część zdążyłam odpisać, ale zostało jeszcze bardzo dużo..postaram się jakoś nadrobić zaległości, ale..to niestety potrwa. Dużą część maili,straciłam razem z dyskiem, więc prośba do osób , które do mnie pisały towarzysko, o przesłanie info..bo straciłam wszystkie kontakty.Wszystkim zatroskanym osóbką , ślicznie dziękuję, ale naprawdę nie miałam jak dostać się tutaj ,żeby cokolwiek napisać lub wyjaśnić:(

Buziaki ogromniaste przesyłam, a jak pociąg znowu się spóźni, będę pisać posty na stacji…jakoś to będzie :)))) Mam nadzieję,że do zobaczenia wkrótce:)