Dwa dni wolne :)

Witam ponownie .

Okaże się,że jeszcze będę pisała więcej postów niż dotychczas, przez to czekanie na peronie:) No nie, żartuję, za jakiś miesiąc pociąg zamienię na autobus, a wtedy to już kicha, biorąc pod uwagę panujący tam ścisk i nasze polskie drogi, utrzymanie długopisu, będzie pewnie graniczyło z cudem:) Ale póki co..pociąg jechał wczoraj 40 minut dłużej niż powinien, do tego spóźnił się 20 minut, a i tak na peronie czekam godzinę, więc miałam czas.Zamiast tej godziny na stacji, chętnie bym gdzieś pochodziła, ale tam jest po prostu brzydko, więc siadam sobie z tyłu na trawce i piszę- przynajmniej nie mam poczucia zmarnowanego czasu, bo bezczynność, to dla mnie chyba najgorsza kara.

Piszecie, że nie widzicie mnie w tej pracy,ale to nie jest tak, że dopiero zaczęłam pracować w banku. W kredytach hipotecznych siedzę już od nastu lat, w bankach pracowałam bardzo długo i ogólnie choć faktycznie nie lubię tej pracy, to wszyscy Klienci myślą,że jest zupełnie inaczej. Jestem w tym dobra, a to chyba dlatego,że chociaż nie lubię pracy, to po prostu lubię ludzi :) Oczywiście,ze wolałabym robić coś innego, ale..moja sytuacja życiowa, od zawsze była bardzo skomplikowana utrzymanie domu, dzieci i tylu zwierząt kosztuje.. I dlatego nie zamykając firmy, dodatkowo podjęłam się pracy na etacie. A dlaczego hipoteki- ano dlatego,że tutaj w grę wchodzą większe pieniądze, a jak się jest w tym dobrym, to naprawdę można zarobić- oczywiście nie w banku, tylko prowadząc własną działalność.

Więc czemu etat? –bo to nie ja szukałam pracy w banku, to praca znalazła mnie,a poza tym w biurze byłam zawsze sama, a znalezienie dobrego, wykwalifikowanego pracownika, który spełniałby moje oczekiwania- graniczyło z cudem, który się nie zdarzył. Ponad to, w pewnym momencie, chcąc ratować to, czego i tak nie dało się uratować- przestałam po prostu jeździć do biura. Ech…wszystko to jest bardzo pogmatwane:) Może kiedyś napiszę jeszcze książkę, tak jak sugerujecie ( he, he..na peronie chyba ), ale na wydanie potrzebne są pieniądze, a i tak w naszym kraju nie da się żyć z pisania. Może jeszcze kiedyś,będę robiła to co lubię…ale na to trzeba czasu, a my przecież musimy jeść i to dużo :) Póki co, szara rzeczywistość puka do mych drzwi:D A poza tym , jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma :) Nie jest źle, naprawdę, póki co, raczej wszystko mnie to bardziej śmieszy niż denerwuje, no i przecież nikt nie powiedział,że muszę tam być wiecznie. Zawsze jak będę miała dosyć, można powiedzieć żegnam, co tez już kiedyś zrobiłam i szukać pracy wzdłuż linii metra:) A podróże…uwielbiam obserwować ludzi i ich zachowania, w autobusach dzieje się tyle śmiesznych rzeczy! Dopiero teraz widzę ile straciłam,jeżdżąc samochodem..no mogłyby tylko przyjeżdżać punktualnie, tak żebym nie musiała czekać półtorej godziny, ale w sumie ten czas zawsze można wykorzystać na coś innego:))). To tyle w kwestii wyjaśnień :)

***

A wracając do rzeczywistości i mojego prywatnego świata…pytacie o staw..ojej, jakbym chciała powiedzieć,że jest dobrze,ale cholera nie jest. Nie ma jak wypompować wody, bo cały czas właściwie pada i poziom wód gruntowych utrzymuje się na bardzo wysokim poziomie. Po większych opadach woda wypływa ze stawu i zalewa ogród, zatrzymując się jakieś pół metra od domu. Straciłam mnóstwo roślin, drzew, kwiatów..wszystkie warzywa zgniły, bo woda sięga mniej więcej w ogrodzie do kostek. Jeśli nie będzie słońca ze trzy tygodnie, to nie dam rady tego naprawić i na jesieni, będę chyba musiała zamówić parę wywrotek ziemi i zasypać wszystko, bo w przeciwnym razie na wiosnę woda wleje się do domu. O ogrodzie na razie pisać nie będę, bo nie chcę się dołować..wygląda strasznie..dynie zarosły trawnik, dzikie wino wejście do domu, a winogrona są już na czubku brzozy. SŁOŃCA CHCĘ! I czasu troszeczkę…a dzisiaj..znowu pada.

*** Już w domu:

Dwa dni były wolne, ale za to bardzo pracowite.Musiałam ugotować paszę rodzinie na pięć dni, więc znowu wszystkie fajerki były obstawione garami..wracam do starych zwyczajów:) Tak więc szef kuchni w tym tygodniu poleca : kapuśniaczek na golonce, “flaki “ z kurczaka i zupę warzywną, a na drugie danie do wyboru: bigos,klopsiki w sosie grzybowym i kotlety mielone. Jakoś chyba przeżyją. Na deser upiekłam pagaja drożdżowego ze śliwkami i pewnie na tydzień nie starczy , więc będę coś jeszcze musiała upiec. Na kolacyjki jest sałatka z wędzonym kurczakiem i ananasem, więc ogólnie ,rodzina mojego braku nie zauważy…no trzeba będzie tylko sobie samemu podgrzać:) Do tego zrobiłam po raz pierwszy dżem z borówek amerykańskich i jest przepyszny :) Zawsze mi było szkoda świeżych owoców, ale w tym roku w końcu je poświęciłam, i z kilograma wyszły mi 4 spore słoiczki. Do tego sąsiad uraczył mnie aronią, więc obecnie jestem w trakcie robienia soków. Chyba nie przepadam specjalnie za aronią, ale …może teraz mi będzie smakować? Jakieś przepis znalazłam i liście malin, wiśni i czarnej porzeczki dodałam…zobaczymy co z tego wyjdzie,wypije i tak, bo bardzo zdrowe to podobno, a poza tym “ lepiej zjeść i zwymiotować, niżby się dar Boży miał zmarnować :)”

Kończę, bo burza straszna szaleje i pioruny walą, a ja panikara jestem i burzy się boję okrutnie. Kiedyś jak walnął piorun , to wypaliło mi w komputerze dziurę na karcie graficznej, więc tym razem wolę nie ryzykować.

Buziaczki i do usłyszenia niebawem :)