Czterdzieści jeden róż

Ja znowu tak szybciutko :)Ale staram się, naprawdę :)Nie mam kiedy już nawet pisać, organizm chyba się buntuje, bo na peronie siedzę otępiała, a w pociągu…aż wstyd, ale po prostu usypiam:) Wpadam do domu wygłodniała okrutnie i zjadam obiad, a później..już ciemno i zdjęcia mogę robić tylko w domu…aż żal.

Nie wiem nawet kiedy minął kolejny rok życia, wszystko gna w tak niesamowitym tempie,że ja po prostu nie nadążam żyć! A tyle jeszcze chciałoby się zrobić, tyle zobaczyć... Dzieci, przywitały mnie bukietem moich ukochanych róż, w pastelowych kolorach..na torcie , którego nie było, doszła kolejna świeczka:) W urodziny, padłam po kąpieli jak kłoda i oglądałyśmy film..i fajnie było! Nie musiałam gotować, piec, sprzątać…i nawet odpuściłam sobie magiczny zeszycik:))) Święto w rodzinie normalnie, jak nigdy :) A z Nurką, jak wracałyśmy pociągiem, to Pan Konduktor, sprawdzając bilety, powiedział,że mam zniżkę i mogę kupować bilet rodzinny jak z siostrą jadę :))) Ha, ha…kocham PKP, koleje mazowieckie, czy regionalne, czy jak je tam zwał…niech strajkują do woli, bo wiarę w młodość mi przywracają!

Pomimo niewyspania i worów pod oczami, pomimo wszelkich przeciwności losu, dalej uparcie twierdzę, że życie jest piękne! Bo warto czekać na takie chwile: na dzieci z kwiatami, na miłego konduktora, na uśmiech nieznajomej osoby w autobusie, na większe od siebie dziecko, które cały czas pcha się na kolana, na psy i koty, tak bardzo stęsknione, na jeden weekend, spędzony z Mamą, na te wszystkie, wyszarpane z wielkim trudem, malutkie , codzienne chwile przyjemności..na słowa dzieci..wiesz co mamuś…kocham cię..mamuś..jak ty pięknie dzisiaj wyglądasz…:) I znowu chce się człowiekowi śmiać i nawet czekać na peronie, bo wiem, że są przeróżne stworzenia boże, te dwu i czworonożne, którym jestem po prostu potrzebna do życia,które na mnie czekają i za mną tęsknią , tak bardzo , jak ja za nimi.

I wiem,że nie warto się pieklić, jak dziecko stłucze ulubiony kubek do kawy, bo zawsze można skleić i zrobić kolejne doniczki, do kompletu :) I wiem jeszcze,że nie warto płakać i się smucić, bo szkoda, każdej minuty życia, którą można spędzić o wiele przyjemniej!

I wiem,że warto, robić sobie samemu czasami, malutkie prezenty i cieszyć się później, jak dziecko.

Reasumując, pomimo wieku dojrzałego, doszłam do bardzo dziecinnych i prostych wniosków. Ale chyba nie ma w tym nic złego, bo dzieci są po prostu szczęśliwe:)

No i miało być krótko, a wyszło dłużej, bo te stworzenia dwunożne z domu wybyły i wszystko to dlatego .