Od tego muszę zacząć,że ….

Tak się zastanawiam od czego by tu zacząć,żeby za bardzo nie namotać i żeby wszystko tworzyło jakąś spójną, chronologiczną całość. Myślę i myślę i chyba jednak się tak nie da, bo za długo mnie tutaj nie było i za dużo rzeczy się działo. Zdjęć mam taki ogrom, że nawet mowy nie ma żebym pokazała chociaż 1/10 z nich…wszystko kwitnie, pachnie i dojrzewa, a ja nie mam niestety na nic czasu i ledwo się wyrabiam. Jednak pocieszam się,że nie jest to jedynie moja przypadłość , a co najmniej połowy ludzi w tym dziwnym kraju :) Bo ja za feminizmem jestem, ale bardzo wybiórczo…bo na przykład praca ??? Ludzie, kto to wymyślił,żeby kobieta, przy takim nawale obowiązków musiała jeszcze pracować ?!!! Akurat tej feministce- mówię zdecydowanie NIE ! Nie jestem absolutnie typem kobiety pracującej, bo ja bym w domu wolała siedzieć…już nie mówię,że tylko wyglądać i pachnieć, ale ciasta piec, obiadki gotować, sprzątać,haftować w różanym kąciku, a w zimę kołdry szyć w kole gospodyń wiejskich :)…a nie w chłopo-robotnika się bawić :( Gdzie te wspaniałe czasy kiedy to kobieta domem się zajmowała, na herbatki zapraszała…teraz wraca z pracy urobiona na maksa, taszcząc po drodze siaty z zakupami w rękach wyciągniętych,jak u orangutana, staje do garów, obiadek daje, zmywa, sprząta , pędzi do ogrodu , sadzi, trawę kosi, z dziećmi na rowery jedzie, psom piłeczki rzuca, koty głaszcze, w nocy wstawia pranie, rano je rozwiesza, żeby znowu z wywieszonym jęzorem do roboty lecieć…no a gdzie czas na te wszystkie małe przyjemności ??? Że niby kiedy?Na emeryturze? Której albo styrana nie dożyje, a jak dożyje to i tak nie będzie za co zrobić sobie nawet najmniejszej przyjemności !? Nie , nie, żeby nie było,że ja w jakieś depresje popadam i raptem źle mi się zrobiło na tym świecie..nie zrobiło, ale byłoby jeszcze lepiej gdyby jakiś rycerz na białym rumaku stwierdził: kochanie, rób co chcesz, a ja zajmę się resztą…no i żebym mogła robić i mówić co chcę, bo w tym punkcie jestem akurat zagorzałą feministką, gdyż u mnie w domu brak demokracji…tu dyktatura panuje! Reasumując, na świecie dalej mi dobrze jest, a to miała być tylko taka mała dygresja na temat braku czasu…I teoretycznie teraz ten post powinien się już skończyć, a ja nawet jeszcze go nie zaczęłam :(

W tym całym natłoku spraw i obowiązków, staram się znaleźć czas, na te swoje małe przyjemności… i jakby się nad tym bardziej dogłębnie zastanowić, to jednak przyjemności w życiu jest mnóstwo… ale może nie będę się już zastanawiać, bo nigdy nie przejdę do sedna sprawy, znaczy się tego co ja robiłam i robię :) Odkąd prowadzę bloga, o moje przyjemności dbają również inne, często zupełnie anonimowe osóbki, z pewnością na białych rumakach nie jeżdżące..i tak też dostałam dwa zaproszenia do kina na przedpremierę filmu “Puzzle” od Ani reprezentującej firmę Gutek Film i żeby nie było, wcale o tym pisać nie muszę, ale napiszę, bo to też jedna z wielu przyjemności , jakie mnie spotykają:) Szłam z dziwnym nastawieniem, bo choć film został sprzedany do 24 krajów świata i odnosił sukcesy na festiwalach, to jednak był : ARGENTYŃSKI, a to kojarzy mi się z jednym, a mianowicie z moim blond dzieckiem wślipiającym się w ekran telewizora i wzdychającym do jakiegoś kolejnego, przygłupiego Antonio, powiem Wam ,że ja dreszczy dostaję nawet , jak tylko słyszę ten język…nie dość ,że płaczą okrutnie głośno, po pyskach się walą na okrągło, zdradzają,chorzy są jacyś wszyscy i poszkodowani przez los bo : albo ślepną albo kuleją, albo fiksują, to jeszcze na domiar złego robią wodę z mózgu mojemu dziecku kochanemu! Ale chciałam iść, bo film jest o kobiecie w średnim wieku, która postanawia coś zmienić w swoim życiu. Utożsamiając się z wiekiem średnim i następującymi zmianami…poszłam…. Film przyjemnie mnie rozczarował i zaskoczył…żadnych omdlewających panienek na ekranie,żadnych krzyków, płaczów, jęków…, za to wspaniała gra głównej bohaterki, łamanie stereotypów oraz bardzo wysublimowany dowcip. To film, z pewnością inny niż te , do których jesteśmy przyzwyczajeni. zasadzający się bardziej na szczegółach i detalach, film o pasji, zdradzie,odkrywaniu w sobie radości życia, obsadzony w realiach dnia codziennego…film inny…ale ciekawy i warty obejrzenia.

Zdjęcia , które widzicie są z ogrodu botanicznego w Powsinie, do którego wyciągnęła mnie koleżanka. Pojechałyśmy i wsiąkłyśmy na cały dzień, bo choć co o ogrodzie sądzę nie napiszę, to jednak nie wiedzieć czemu mam do niego spory sentyment i dosyć często w nim bywam, choć wygląda tak, jakby ktoś dawno temu posadził tam rośliny i w ogóle zapomniał o ich istnieniu :( Na szczęście zakwitło już część rododendronów i azalii.

A to już tulipany z parku obok..

Ale wracając na własne podwórko…nic dziwnego,że nie mam czasu zabrać się za rozbiórkę stawu, jak wiecznie gdzieś się pętam :) Wtedy miałam szczery zamiar, wstałam, a za oknami deszcz…więc zaczęłam zbierać ślimaki, później musiałam je wynieść na łąkę- kiedyś dawałam Jędruli, jak widać, u mnie dorodnych okazów winniczków, całkiem sporo…myślałam,że je lubi ..ale on je tylko lubi jeść :(

Później pozostając w temacie- upiekłam ślimaczki :)

I jeszcze kuleczki z musli na poprawę nastroju- kuleczki okazały się paskudne w smaku- ale nastrój się poprawił, a kuleczki robią za dekorację, stojąc w słoju po dziś dzień:)

A potem znowu padał deszcz :) Więc z nudów zrobiłam korkową tackę .

A dzisiaj świeci piękne słoneczko, za to doszły mnie jakieś newsy ,że jutro ma być koniec świata, więc nie wiem czy warto się zaharowywać :) Pozdrawiam Was cieplutko i życzę pięknego dnia, a ja jednak pędzę do ogrodu- tak na wszelki wypadek, gdybym się jednak miała znaleźć w tych 2 % ludzkości co to zagładę ma przeżyć :)

PS. Jeśli chodzi o komentarze, to postaram się coś temu zaradzić...nie mam pojęcia czemu zniknęły, ale mam je wszystkie na poczcie, więc jak się tylko przekopię przez wiadomości, to umieszczę. Ale tym razem , to nie wina mojego komputera, a bloggera.

PS