O wszystkim

Długo mnie nie było, właściwie to z różnych względów..na początku padł komputer, całkowicie i na amen, co było zresztą do przewidzenia. O tym co wypisywał nim padł całkowicie, nie chce mi się juz nawet wspominać, bo choć zasób słów mam dosyć pokaźny, to jednak o połowie tego co wypisywał, nigdy nie słyszałam. Na samym końcu, obwieścił,że można go reanimować..uwierzcie mi ,że próbowałam, ale niestety nigdzie nie było tej przeklętej literki “r”., więc z reanimacji nic nie wyszło.

Wiek dojrzały ma swoje plusy, a jednym z nich jest fakt, iż razem ze mną dorosły dzieci i ich znajomi. Jeden z nich, pełen poświęcenia przez dwie noce (w dosłownym tego słowa znaczeniu ) uparcie naprawiał, to co juz dawno powinno być zrobione.Minusem wieku dojrzałego, jest zdecydowanie mniejsza odporność na brak snu..w momencie kiedy Adaś, po północy, pełen wigoru trzaskał w klawisze klawiatury, moje oko trenowało się do snu, a głowa domagała poduszki. Młodość- wstaje w południe, wiek dojrzały musi się zwlec z łóżka o szóstej rano ..widocznie do odnalezienia tej przeklętej literki, potrzeba więcej snu, bo Adaś znalazł ją bez najmniejszych problemów, a ja mam komputer , który śmiga, że aż miło. A kiedy padł komputer? Ano wiadomo, złośliwość rzeczy martwych..bydle zdechło jak napisałam długiiii post, o tym,że wiosna idzie i co to ja w tym ogrodzie teraz sadzę, o tym ,że Ryśka świnią jest, a nie kotem i ,że nasikała w donicę z pomidorami, co to juz pięknie wykiełkowały, a później małpa czysta niby taka, wszystko zagrzebała…no i obsikane pomidory, które może by jakoś po płukaniach przeżyły, poszły pod ziemię i nie ma nic. Komputer mam już chyba od pięciu dni, ale jakoś tak ciężko było mi się zmobilizować, wiedziałam ,że z pewnością pytacie się o Metkę, a jej cały czas nie ma i choć Wasze komentarze podtrzymywały mnie na duchu, to jednak coraz trudniej jest mi uwierzyć,że wróci- to już tyle czasu….

Jak już wcześniej wspominałam szalałam trochę w ogrodzie, wiosna wymaga poświęceń, a co za tym idzie wzmożonego wysiłku i pracy, po to właśnie,żeby później móc się lenić i ograniczyć łażenie na czworaka do koniecznego minimum. W pierwszej kolejności pod nóż, a właściwie nożyce, poszły żywopłoty liściaste z róży pomarszczonej, ligustru, pięciornika i berberysów. Do Edwarda Nożycorękiego cały czas mi jeszcze daleko, ale powolutku dochodzę jednak do coraz większej wprawy.

Koper, rzodkiewki,buraki,i cebula lada dzień wykiełkują w warzywniaku, a cała reszta, na parapetach w skrzynkach, z daleka od małego zaszczańca, czeka na imieniny Zośki. Ponieważ Ryśka czynnie uczestniczy we wszystkim co robię,więc tak sobie myślę,że po posadzeniu pomidorków uznała,że skoro wspólnie przygotowałyśmy taką piękną kuwetę, pełną mięciutkiej ziemi , to pewnie może z niej korzystać do woli.

Gdzieś w międzyczasie zrobiłam paterę ze starego , ręcznie malowanego talerza i świecznika

Ogólnie jeśli chodzi o radosną twórczość , to niewiele ostatnio robię, jakoś mam wrażenie ,że przebywając w ogrodzie , mam większe szanse na to ,że wróci Mama Pana Kota. A, zapomniałabym..zrobiłam jeszcze wiosenne wianuszki na krzesła z barwinka.

A w ogrodzie…wiosna. Pszczółki i motylki latają, kwiatki kwitną, a na gałązkach pękają pierwsze pąki.