Nostalgiczna podróż w czasie

 Ponieważ wczoraj nie działała po południu klawiatura i nie mogłam pisać, a ja sukcesywnie nadrabiam blogowe zaległości, więc wpadłam z wizytą do Alizee:) Wpadłam i to w dokładnym tego słowa znaczeniu, bo zobaczyłam piękne peonie, które to: już, natychmiast, oczywiście w bliżej nieokreślonym celu , musiałam mieć :)

Znaczy się cel znalazłam, mówię do dziewczyn:

- Po co mi właściwie te peonie?

-No a skąd mamy wiedzieć, Ty zawsze musisz coś robić!  Widocznie dzisiaj peonie.

I tu spłynęło olśnienie!

- Madzia, jak zaczniemy robić hurtowo i pakować w kartony, to będą w sam raz na Twój ślub i wesele! – wrzasnęłam wniebowzięta, a musicie wiedzieć,że plan mam ambitny, no właściwie, to Magda ma taki plan, że wesele to ja jej zrobię sama. Znaczy się wszystko, i jedzenie i dekoracje i do tego u nas w ogrodzie :)

Madzia spojrzała się na mnie jak na wariatkę i mówi:

- Kobieto, Ty wiesz za ile to lat będzie?

- No i właśnie dlatego powinnyśmy zacząć teraz robić, to akurat zdążymy,żeby dużo było!

-Prędzej doczekasz się wnuka niż zięcia.

- No , nie powiem ,żeby mnie to jakoś specjalnie martwiło. To będą na chrzciny! Też pasują!

Madzia, mając na względzie odległą perspektywę ślubu własnego, stwierdziła ,że robić nie będzie. Nurka po namyśle jedną zrobiła, żeby wkład w przygotowania weselne siostry też mieć. Ja zrobiłam 6  i mi mało :))))) Bo ładne!

Dawno , dawno temu…………. , kiedy to w sklepach niewiele było, a przedszkola wykazywały spore braki w zaopatrzeniu,w materiały, pozwalające dzieci na przyszłych artystów wychować, nauczyciele rwali sobie włosy z głowy,co też wymyśleć, żeby  ładnie było, estetycznie i do tego ciekawie. No, bo ja się pytam jak niby kwiatki zrobić w pastelowych, delikatnych kolorach, jak krepina ,aż waliła po oczach, a do tego była w ilościach śladowych! Krepiny mało było, ale papieru śniadaniowego w kuchni zawsze dużo, bo na pikniki się chodziło, na wycieczki jeździło. Więc zabierałam z kuchni papier i robiliśmy przeróżne rzeczy, po prostu go farbując, tymi nędznymi resztkami krepiny, walącej po ślepiach :) I robiliśmy właśnie takie peonie :) Dzięki Alizee, nawet nie wiesz jaką mi radochę sprawiłaś swoim postem- już dawno o nich zapomniałam,! A do tego jak zaczęłam robić, okazało się ,że Nurka też takie robiła, parę dni temu w szkole, na bal, tylko nieużytek nic nie wspomniał wcześniej! Po dokładny opis, wpadnijcie do Alizee, ona Was poprowadzi dalej:) A ponieważ ja również uwielbiam peonie, takie delikatne, różowe, więc farbowałam papier.

 

A dla zainteresowanych farbowaniem papieru, to robię to tak: po zrobieniu kwiatka, bierzemy kawałki krepiny, bądź bibułki, we wściekłym, czerwonym kolorze, i idziemy z tym do zlewu. Moczymy krepinę i delikatnie wyciskamy na płatki i pomiędzy , kwiatek wsadzamy pod bieżącą wodę ( mały strumyczek ) i spłukujemy nadmiar farby.Tak postępujemy, aż do uzyskania pożądanego efektu. Nie wiem, być może w tej chwili jest już bibuła w takich  pastelowych odcieniach i nie ma potrzeby farbowania, ja w każdym razie takiej nie miałam, a kwiatki zobaczyłam wieczorem, więc do rana,żeby pójść do sklepu, bym nie wytrzymała.

Dotykając mokrą krepiną płatków, na końcu tworzą się ciekawe wzorki. Po zakończeniu pracy, wkładamy kwiatki do piekarnika i suszymy. Ja “piekłam  “ w temperaturze 200 stopni z termoobiegiem, ale w przedszkolu termoobiegu nie było na pewno, więc też można :) Trzeba tylko kontrolować, żeby się nie przyrumieniły :) 

Nadrabiam zaległości, piszę posty jak wściekła, bo czuję,że juz niedługo nastąpi znowu śmierć kliniczna, mojego komputera. Znowu się wyłącza, zrzuca pamięć, nie działa w zależności od pory dnia, albo myszka, albo klawiatura, więc jak zniknę na dłużej…znaczy się- padliśmy w boju.

Buziaki przesyłam i  żegnam się z Wami - lecę piec eleganckie ciasteczka, bo dzisiaj mam gości