Po prostu kicz.

No trudno, może macie dosyć zdjęć i mojego nieróbstwa, ale ja nic nie jestem w stanie na to poradzić:) Kocham jesień- no tak, wiem, że Wy doskonale wiecie ,że ja wszystko kocham, ale jesień tego roku jest magiczna, piękna, cudowna, zaczarowana i słoneczna…Nie jestem w stanie siedzieć w domu i dziergać, gotować…latam po lasach, łąkach, polach i robię setki zdjęć:)

Ale tutaj Was zdziwię, bo dzisiejsze zdjęcia , są wszystkie robione w Warszawie:), to taka  troszkę inna Warszawa, widziana moimi oczami:) bez blokowisk, szarych ulic, brudnych chodników…

 

Natura mnie zadziwia swoimi kolorami i niesamowitą kiczowatością:) , a najśmieszniejsze jest to,ze jest po prostu pięknie i wszystkim, no przynajmniej tak myślę, takie widoki się podobają, ale wyobraźcie sobie co by było, gdyby ktoś powiesił taki obraz olejny na ścianie:)

A jednak coś robię! Właśnie sobie przypomniałam…dziergam kolejny pled, bo mi wiecznie zimno, więc tym razem dla siebie:).Jechałam ostatnio pociągiem i oczywiście wyjęłam szydełko, ma to swoje niewątpliwe zalety, jako,że wszystkie żule patrzą się wtedy na człowieka z jawnym politowaniem i ani myślą zaczepiać:) Tak więc usiadłam w pociągu, do przejechania miałam ok 70 km, więc w sumie przez godzinkę wyliczyłam,że wytrzaskam ze 3 kwadraciki- korzyść niewątpliwa,więc zajęłam się od razu robótką i wszystko by było pięknie , gdyby nie to,że na  jesieni dużo myślę, już Wam kiedyś pisałam,że nigdy nic dobrego z tego nie wynika:) Jak zaczynam myśleć , wtedy całkowicie odrywam się od otaczającej rzeczywistości, a świat realny przestaje istnieć.

Niestety , tak było i tym razem…zapomniałam o bożym świecie i ocknęłam się dopiero w momencie kiedy pociąg zaczął zwalniać, hamować i trąbić( czy jak, to się tam w pociągach nazywa). Niestety, zwalnia to on dopiero przed mostem, więc już wiedziałam,że coś jest nie tak…podniosłam głowę, wyjrzałam i okazało się, że przejechałam swoją stację:(. Generalnie nie byłoby może jakiegoś specjalnego problemu, bo to tylko jedna stacja, a ja chodzić lubię, ale problem tkwił…w moście. Mam potworny lęk wysokości, potrafię spaść nawet z krzesła, a most jest wysoki, dziurawy i brakuje w nim co drugiej deski:( ( to ten most, który już parokrotnie pokazywałam na zdjęciach)- piękny jest, ale zdecydowanie ładniej wygląda z dołu:).

Poszłam sprawdzić o której mam pociąg powrotny, niestety był za godzinę, a wietrzysko wiało potworne, zaczęłam rozważać nawet przejście w bród, ale zimno było..przepłynąć bym przepłynęła, tylko za mostem jeszcze kawał drogi do przejścia, a żadnego ręcznika ze sobą nie posiadałam:( Na około to jakieś chyba 15 km..trochę daleko, więc musiałam na pomoc wezwać mamę z samochodem:). Tym razem i tak nie było ,aż tak źle- bo był most i hamowanie, ale zdarzało mi się wracać z pracy samochodem i do rzeczywistości powrócić na Mazurach, znaczy jadę , widzę, patrzę na znaki…ale jakoś przemieszczam się bezwiednie i okazuje się,że jestem 150 km od domu…no to wtedy już jadę nad jezioro, posiedzę , pomyślę i …wracam:). Wracając już bardzo się pilnuję, więc w górach jeszcze nigdy się nie ocknęłam:)… i tak jest często, jak jeżdżę sama samochodem, chociaż zdarzało się ,ze rodzinę wiozłam i myślałam( myślałam, bo spali) i okazało się, że przeleciałam zjazd z autostrady o 270 km.. Ogólnie jestem zakręcona okrutnie..I fajnie by było, gdybym dowiedziała się,że nie tylko ja tak mam:))) byłoby mi zdecydowanie raźniej:)

A nowe kwadraciki pokażę Wam w kolejnym poście, bo dzisiaj mam mnóstwo sprzątania, a jeszcze las czeka:)

Acha, jeszcze ktoś się pytał kiedyś jak robię,że zdjęcia wyglądają jakby były w albumie i mają cienie…jakoś mi umknęło, ale generalnie wszystkie zdjęcia dodaję przez WLW – link do strony podawałam, przy poście o poszerzeniu bloga:)

No i jeszcze pozostaje sprawa zdjęć o które co chwila się ktoś pyta:) No więc, powiem tak...jeśli zamierzacie je wykorzystywać tylko do użytku" domowego" to proszę uprzejmie- kopiujcie do woli:)))

Wspaniałej, pięknej , słonecznej soboty Wam życzę:)