Jesienne spacery

Dzisiaj była, tak piękna pogoda,że oczywiście nie mogłam sobie odmówić odrobiny przyjemności w postaci małego spaceru do lasu. Wyszłam z dzieckiem, tym dużym , do sklepu…dziecko dziób skrzywiony miało od samego początku, bo zimno, bo źle, bo nogi bolą…nie zwracając uwagi na podły nastrój dziecięcia mego, szłam dalej ,nucąc radośnie…często śpiewam, najczęściej chyba w samochodzie- no tam to wyję jak potępieniec,drąc się razem z radiem na cały regulator. Nawet kiedyś jeden miły Pan w końcu zaczął bić brawo..no myślałam,że ze wstydu się spalę, a on mi na to,że jedzie specjalnie obok mnie i staje już na piątych światłach- no koszmar normalnie, nie wiedziałam, co z oczami zrobić, bo znowu ja tak uroczo, to specjalnie nie śpiewam:) ,a że w jednym samochodzie mieliśmy klimatyzację, więc bez problemu mogłam się wydzierać, natomiast w tym drugim…już niestety nie i często zapominałam,że okno jest otworzone, w związku z tym okoliczni kierowcy oprócz spalin i smogu, narażeni byli na mój wątpliwej jakości śpiew… No i znowu za dużo napisałam,oczywiście nie na temat, a generalnie sprawa dotyczy jesiennego spaceru po lesie . No więc wracając jednak do tematu, na spacerach też śpiewam, no nie tak głośno oczywiście, ale jednak, ku ogólnemu oburzeniu mej rodziny, ale śpiewam jedynie wtedy, kiedy pozostała część, nie wyraża ochoty na konwersację, a że ochotę wyrażają co raz rzadziej, w związku z tym śpiewam co raz częściej:)

Przed wyjściem zaczęłam się malować, nie do tego lasu, ale do sklepu…za plecami usłyszałam syk:- Jessssuuuu, mamuś, po co Ty się malujesz?

- No jak to, po co? Ostatnio jak się nie pomalowałam , to usłyszałam: “matka, ogarnij się, do miasta idziemy!”

- hmmm, ale dzisiaj nie musisz, odpowiedziało moje dziecko – zobacz, jak ja wyglądam!

Znaczy się wniosek wysnułam prosty, że skoro moje dziecko wygląda źle, to ja absolutnie nie powinnam się malować, powinnam serce okazać i wyglądać gorzej niż ona…więc tłumacząc to samej sobie, miłością rodzicielską, serce okazałam i wyszłam .Bez makijażu. Przeszłyśmy może z dziesięć kroków i słyszę:               

-Bossszzzze, czy ty musisz zawsze śpiewać?

-“Gdzie słyszysz śpiew, tam wejdź, tam dobre serce mają. Źli ludzie, wierzaj mi, ci nigdy nie śpiewają”- odpowiedziałam, kierując się słowami Goethego,dziecko łypnęło na mnie spode łba i nic nie odpowiedziało, więc nuciłam sobie dalej:)

Idziemy, a tam jeden Pan sobie stoi, straszy, skądś go znam, więc grzecznie mówię dzień dobry..Magda wychowana odpowiednio,powtarza za mną, przyoblekając na twarz coś na kształt uśmiechu. Pytam się jej, kto to był, a ona mi na to,że nic dziwnego,że jak chodzę i się wiecznie uśmiecham, to znają mnie wszystkie okoliczne żule. Generalnie sprostowałam, bo żule i owszem może mnie też znają,ale ten Pan żulem nie był , a te nie żule , znaczy ludzie normalni też mnie znają i też są dla mnie mili i dzień dobry mówią.

- taaaaa…

Idziemy dalej, za plecami słyszę jęki i sapanie:- Czy ty musisz tak strasznie pędzić- jęczy moje dziecko- nogi mnie bolą, mówiłam…No to pytam, od czym biedactwo tak się zmęczyło?

- Jakbyś biegała po uczelni, to też byś inaczej śpiewała. Cały tatuś myślę- ten też uważa, że spacery to idiotyzm, bo po cholerę to się tak włóczyć bez celu? On się przecież nachodzi w ciągu dnia do garażu i z powrotem, to też przecież jak spacer!

Więc może córciu wróć do domu- proponuję, zachowując resztki cierpliwości.

W odpowiedzi usłyszałam - grasz na moich uczuciach!

- Ależ skąd- mówię zupełnie poważnie, jak jesteś zmęczona wróć.

…spojrzała na mnie jak na wariatkę , uznając najwyraźniej,że samej mnie puścić nie można, bo żuli okolicznych za dużo znam, uśmiech mi z pyska nie schodzi i do tego śpiewam..i że należy się najwyraźniej poświęcić, dla dobra rodziny.

Idziemy, ja z przodu, a słońce me tłucze się za mną wzdychając, sapiąc i pojękując…

- o matko, o boże, a czy my musimy przez ten ciemny las, o ludzie – tu nawet słońce nie dochodzi ( tak na marginesie , brak słońca i ciemny las, doskonale obrazują zdjęcia powyżej), zimno mi…zobacz , tam jest ścieżka, o matko! dlaczego ja muszę brodzić po kolana w mchu! Jak złamię nogę, to nawet teraz samochodu nie masz,żeby mnie do szpitala zawieść! No tylko ty możesz coś takiego wymyśleć, tam jest nasz dom, wkręcasz mnie! Idziemy w złą stronę! Te okolice to ja znam, nie zrobisz mi wody z mózgu!

Zrobiłam:))) Nie da się ukryć,że Magda ma fatalną orientację, a w lesie zachowuje się jak dziecko we mgle, więc ja perfidnie, wykorzystuję sytuację i prowadzę zawsze okrężną drogą:) Mogła wrócić, ale nie ,mój cerber , jęcząc wlókł się za mną dalej!

…no jasne, jeszcze zdjęcia, zapomniałam, no tak przecież ty się bez aparatu nigdzie nie ruszysz! …o zobacz mamuś, tam taki ładny krzaczek- doskonałe zdjęcie będzie! Popatrz, ale nie, nie tak- musisz przykucnąć- i podlec jeden na koniec, zaczął się jeszcze ze mnie nabijać! No to jak ona tak, to ja powiedziałam,że pokażę wszystkim na blogu zdjęcie jej skrzywionego pyska:)))) i zaczęłam fotki cykać…od razu jej się humor poprawił:)))

Poniżej nieszczęśliwa Madzia w ciemnym lesie, brodząca po kolana w mchu i Madzia już w zdecydowanie lepszym nastroju.

Tych bardziej skrzywionych zdjęć nie pokażę, bo wiecie…ja tu przez ostrą cenzurę przechodzę:)))

Na koniec, było już ogólnie wesoło, dziecko jakby do lasu się przekonało i dało się porwać moim szaleństwom:) Baaaa…nawet nie usłyszałam tego co zwykle: …mamuś Ty ćpasz, albo zioło palisz jakieś, bo to nienormalne,żeby dorosła kobieta się tak zachowywała..Ja wiem,że u mnie to już pewnie druga młodość i te sprawy, ale dziecko mam zdecydowanie za poważne.

No i tak dla uściślenia dodam,że spacery ogólnie lubi, tylko nie do lasu:)

 

Serdecznie Was pozdrawiam,życząc wspaniałych, słonecznych dni i mało poważnych dzieci:)))