Wakacyjnych wspomnień ciąg dalszy, czyli …świata nie zmienię…

… a szkoda.  Niekiedy wydaje mi się, że mam faktycznie źle w głowie. Pamiętacie jak mówiłam,że chcę się wyprowadzić? Wynika to jedynie z chęci ucieczki przed cywilizacją, brudem i złem całego świata. Czasami mam wrażenie,że jeśli zostanę , to albo sfiksuję doszczętnie, albo oberwę w końcu tak,że już się nie podniosę. Parę lat temu byłam z trójką dzieci na wakacjach. siedzimy na plaży, tłum ludzi, słonko świeci, dzieci pluskają się w wodzie….sielanka. 

Aż do momentu, kiedy do głosu doszła banda wyrostków, wrzucając do wody napełnione piaskiem butelki. Tatusiowie w panice krzyczą,żeby pociechy wyszły z rzeki, mamusie rozglądają się trwożnie…siedzę i patrzę…moje młode na kocu- więc bezpieczne. Butelki po wrzuceniu do wody zostają wyłowione przez nurkującą młodzież, osiągam zatem względny spokój sumienia. Mamusie szeptem wymieniają uwagi, dzieci patrzą z zainteresowaniem, a tatusiowie…palą głupa i udają,że nic się nie dzieje. Z drugiego brzegu rzeki wiązanki spadają z szybkością butelek…Magda przeczuwa, że nie wytrzymam i usiłuje odwrócić moją uwagę, a ja już mergam pod nosem…nie pod adresem tych gówniarzy, ale tych pseudo tatusiów, którzy nie potrafią nic zrobić. Nie ma złych dzieci, są tylko dzieci źle wychowane…do wody spada pierwszy złamany konar. O ile bluzgi mogę jakoś wytrzymać, o tyle niszczenie przyrody wywołuje we mnie niepohamowaną złość. Magda przeczuwa ,że zaraz się zacznie. Odwracam się do “tatusiów” – “ przepraszam, może któryś z panów by zareagował?”, odpowiada mi cisza, do wody spada złamane , młode drzewko, nie wytrzymuję, wchodzę do rzeki, podchodzę na drugi brzeg do sześciu wyrostków i grzecznie proszę żeby przestali, w odpowiedzi śmiech i” sie ku…ekolożka znalazła”  , odkręcam się w stronę dzieci własnych i proszę o zatkanie uszu, kiedy trzeba potrafię bluzgać lepiej niż szewc, a do niektórych,żeby zrozumieli trzeba się zwracać w ich własnym języku, więc rozpoczynam tyradę   ” pip…pip…pip…pip…i żebym was tu…pip… więcej nie widziała” Gnoje zrozumiały, zbierają swoje rzeczy i usiłują odejść. Zawracam smarkaczy do wody, po złamane drzewko i butelki, posłusznie wszystko wyciągają i odchodzą. Z daleka już krzyczą ...WARIATKA…, na plaży publika bije brawo, a ja najchętniej odwróciłabym się w stronę tatusiów i teraz im posłała wiązankę. Jestem przekonana,że gdyby któryś z dzieciaków wystartował do mnie z łapami, nikt by nawet nie zareagował, no pewnie oprócz moich dzieci, bo “czym skorupka za młodu…itd.” Niekiedy to nawet rozumiem taką obojętność, ludzie się boją i dlatego nie reagują, ale z drugiej strony, jeszcze paręnaście lat i zostaniemy całkowicie sterroryzowani przez dorastającą młodzież. Młodzież , u której brak reakcji ze strony dorosłych wywołuje śmiech i agresję. Może, gdyby każdy reagował, a nie tylko jednostki...to oczywiście jest temat rzeka i bardzo często łamię sobie głowę jak ktoś w danej sytuacji powinien się zachować, ja reaguję, bo nie myślę, u mnie jest to po prostu odruch wywołany złym traktowaniem drugiego człowieka, zwierzaka czy też po prostu przyrody. I mam świadomość tego, że wcale to takie dobre do końca nie jest, że któregoś dnia, znajdzie się ktoś, kto da mi w łeb, a nie tylko z daleka zabluzga...

***

Teraz byłam nad tą samą rzeką. Tłumy plażowiczów rozłożonych na kocach , pomiędzy stertami puszek od piwa i torebek po czipsach, dzieci radośnie biegające wśród potłuczonych butelek, pod okiem czujnych mamuś, krzyczących co chwila “ uważaj kochanie- szkło, patrz pod nogi” ,jakiś pan, obok wielkiej kupy, pięknie upstrzonej opalizującymi muchami, rozpala grilla… znowu sielanka, a  wzrok wszystkich błądzi gdzieś po drugim brzegu, gdzie nie widać już śmieci..tylko zieleń drzew. A najbardziej przykre jest to, że ci sami ludzie pozostawiający u nas tony śmieci, za granicą sprzątną po sobie na plaży, najmniejszy nawet papierek.

Nad rzeką znajdziemy wszystko….

Byłam jeszcze małym dzieckiem, kiedy po wyjściu z autobusu,zaczepił mnie starszy pan, mówiąc..” dziewczynko, chyba coś zgubiłaś”, przerażona sprawdziłam czy mam portfel w torebce…był, legitymacja ..też, wszystko na swoim miejscu, więc zaczęłam przetrząsać kieszenie, a pan stał i się tylko uśmiechał… wtedy zobaczyłam na chodniku, mój bilet, beztrosko wyrzucony na ziemię po wyjściu z autobusu. Wstydu, jaki wtedy przeżyłam , nie zapomnę do końca życia i Bóg mi świadkiem,że o tamtej pory ,nigdy nic nie wyrzuciłam na ziemię.

Madzię też szybko nauczyłam. Dziecko( może ze dwa latka wtedy miała), po zjedzeniu lizaka, w samym centrum Warszawy ,rzuciło na ziemię papierek. Mówię “podnieś”, “nie”, “ nie odejdziemy dokąd nie podniesiesz” w odpowiedzi wrzask. Oparłam się o witrynę sklepową i czekam… w ruch oprócz języka doszło tupanie nogami, po 15 minutach krzyku, zaczął się płacz, po 20 zebrali się pierwsi gapie…po upływie pół godziny, moje dziecko rzuciło się na glebę wyjąc przy tym jak potępieniec i roniąc łzy , po dwóch godzinach kręcenia przez Madzię ósemek na chodniku, szczelnie otoczona przez publiczność wzywającą na pomoc milicję, bądź też sąd , który to praw rodzicielskich miał matkę wariatkę pozbawić,udając ,że nie widzę oburzonych spojrzeń, łykając wstyd i publiczne upokorzenie, osiągnęłam sukces- papierek wylądował w koszu, grzecznie odniesiony przez moje dziecko rozwydrzone. Od tej pory wiem,że nawet z środka pustyni będzie ze sobą taszczyć własne śmiecie. Nurka ogólnie jest jakaś taka bardzo porządna i uwrażliwiona, więc przy niej nie musiałam się uciekać do tak drastycznych metod wychowawczych…

I tak spacerując nad tą piękną rzeka, nachodziły mnie przeróżne wspomnienia i refleksje, więc pewnie dlatego o tym piszę. 

 

I zastanawiam się dlaczego, nie potrafię odnaleźć się w tym świecie, dlaczego nie umiem sie przystosować? Czy to ja zwariowałam, czy świat wariuje? Czasami chciałabym przejść obojętnie obok śmieci, nie mając przed oczami katastroficznej wizji płonącego lasu, nie zwracać uwagi na wycinkę drzew i zmieniający się krajobraz, zostawić na stacji benzynowej małego zajączka na pastwę losu, nie myśleć co będzie ze zwierzętami, jak wybudują kolejne osiedle mieszkaniowe na łące, i nie płakać jak animowanemu niedźwiadkowi, zabiją animowaną mamę…chciałabym , przepędzić te durne myśli z głowy, a nie umiem. Ludzie , którzy potrafią się przystosować i nie zauważać tego wszystkiego, są chyba szczęśliwsi, chociaż z drugiej strony…, czy potrafią się cieszyć, tylko dlatego,że jakiemuś biednemu psu,jeszcze raz, udało się przebiec przez ulicę, czy zauważają,że biedronka ma cudne kropeczki, a krowa wilgotne oczy ??? 

I się znowu rozpisałam, no ale cóż, tak to już ze mną niestety jest, zaczyna się znowu nadprodukcja, a to znak ,że wróciłam na dobre:))) Pozdrawiam Wszystkich cieplutko, a ja wyruszam w odwiedziny:)