Mycie okien, pytania i wycieczka rowerowa

Dzisiaj przypada dzień mycia luster. Przy okazji mycia zdjęłam ubiegłoroczny wianuszek i dodałam mu troszkę tegorocznej hortensji, której świetność w wazonie już minęła. Nabrał od razu lepszego wyglądu, więc pewnie jeszcze zdechlak z rok powisi:) 

 

Pozostałe resztki wazonowe trafiły na paterę i razem z noskami ( czy ktoś wie, z jakiego drzewa?- bo mi się zapomniało i od trzech dni potwornie mnie to nurtuje. Są takie w girlandach, długie. ) tworzą całkiem fajną, podwiędłą kompozycję:)

Niestety dzisiaj tez dzień mycia okien na piętrze. Po otworzeniu oczom moim ukazał się taki  oto obłędny widok…różowe pelargonie, na tle błękitnego nieba, wyglądały tak pięknie,że okno umyłam z deka niedokładnie, bo cały czas zerkałam na kwiatki:) I tutaj tez mam pytanko do Was, jak robię zdjęcia przez szybę, albo pod słońce, albo jak jest bardzo słonecznie, to niebo wychodzi takie blade, prawie białe, a ja chciałabym błękitne i nie bardzo wiem co zrobić, pewnie jakiś filtr trzeba dokupić, tylko ja nie wiem jaki, więc jeśli ktoś wie, to będę wdzięczna za podpowiedź, a i tani żeby był:), bo na sadzonki lawendy aktualnie odkładam, przez Osła paskudnego, co to sikał w zimę na lawendową górkę i wszystko szlag trafił:(

No i żeby nie było ,że tylko jem i sprzątam, to na wycieczce też byłam…na rowerowej, strasznie długiej. Natłukłyśmy z Nurką tyle kilometrów, że o cellulicie powinnam w ogóle zapomnieć!  Kiedyś, jak chciałam odetchnąć i się wyciszyć,żeby rodziny nie wymordować i dalej z uśmiechem przyklejonym do pyska chodzić, jeździłam po pracy w takie magiczne, ustronne miejsce w środku lasu, które odkryłam zupełnie przez przypadek, przemierzając leśne ostępy. W życiu bym sie nie spodziewała,że któregoś dnia natknę się w miejscu dosyć trudno dostępnym, na maleńkie jeziorko z cudowną wyspą pośrodku. Żeby do niego dojść, trzeba przejść przez taki ciemny, nieprzyjemny las. Pierwszy raz jak szłam tamtędy sama, to czułam sie dosyć nieswojo  wśród powykręcanych pni i konarów, w ciemnym lesie, ale skoro poszłam dalej, to chyba doła miałam i w pracy musieli mnie strasznie wkurzyć. Fakt pozostaje niezbity,że cudo odkryłam……pewnie inni też odkryli, ale jeszcze nigdy, nikogo tam nie spotkałam, więc jest jakby trochę moje:). Po drodze, jadąc przez sosnowy las, stoi kapliczka, zawsze udekorowana kwiatami.

***

A to co widzicie na zdjęciach poniżej, to już jeziorko moje magiczne i  nie żaden kożuch brudu na wodzie, tylko rzęsa wodna. Jest pięknie, dzisiaj pływały tam dwie kaczuszki, ale nie chciałam im pstrykać zdjęć, żeby się nie wystraszyły, bo w takiej leśnej głuszy, to one pewnie nieprzyzwyczajone do ludzi, więc dałam spokój.

 

Za jeziorkiem w pewnej odległości jest cudowna łąka, pełna brzęczenia pszczół ,os i latających niespotykanych motyli, na które mogłam patrzeć się godzinami, opowiadałam o tym cudzie natury Dominice i obiecałam,że ją tam zabiorę. Łąka też niby miała być moja, tez w lesie i też ludzi tam nigdy nie widziałam.

      Przedzierając się z rowerami przez knieje dobiłyśmy do celu i stanęłyśmy w trawie po czubki nosów, a tam…proszę bardzo!!! Ktoś mi w myślach czyta i to nie pierwszy już raz, byłam tam pierwsza, a tu… MOTYLOWE ŁĄKI….tyle , to juz wiedziałam 14 lat temu, a oni dowiedzieli się dopiero jak środki z unii dostali ! Jedyny pozytyw jest taki,że dowiedziałam się jak się nazywają te piękne czerwone motylki, których nigdzie indziej nie widziałam . No i proszę, myślałam,że mam swoją tajemniczą łąkę, a tu cała unia o niej wie!

Pocieszam się, że jednak mało ludzi tam trafia, tablice stoją na środku i nie znalazłyśmy do nich żadnej prowadzącej ścieżki, a przejście przez tą łąkę graniczy chyba z cudem,ślady naszych rowerów były jedynymi wygnieceniami jakie zauważyłyśmy, więc może to dalej, trochę moja łąka:))) kocyka jednak nie rozłożyłyśmy, bo strasznie wysoka tam trawa, a że trochę rozczarowana byłam,że mój sekret jest ogólnie znany, więc pojechałyśmy jeszcze zboże zobaczyć …pola jak z bajki i oczywiście też otoczone lasami:)( zdjęcie powyżej)- to juz z kolei w zupełnie innym miejscu, na terenie zakładu dla głucho-niemych w Laskach.. Sycę oczy tymi widokami i ciągle mi mało, ja wiem,że mieszkam na wsi, tylko moja wieś …wsi nie przypomina.Nie ma u nas  pól uprawnych ,nie zobaczy się krowy ani kury…konie widujemy, bo policję konną mamy i stajnie w okolicy:). Ale za to otacza mnie puszcza i cały czas mnóstwo pięknych miejsc do odkrycia i dacie wiarę ,że to zaledwie 15 minut drogi od stolicy ?!

Chyba czas wyjechać na wakacje:)

Byłyśmy jeszcze w wielu urokliwych miejscach, ale pewnie bym Was zanudziła fotkami, a teraz muszę się jeszcze zwlec i po chleb iść do monopolu, bo zapomniałam kupić, a tam najlepszy jest. Monopol to my mamy 24h, więc w kolejce stoję, za tymi co to procenty wieczorkiem, łykają w nadmiarze i śmieją już się tam ze mnie,że chociaż raz, dla przyzwoitości kupiłabym coś bardziej wyskokowego niż pieczywo:)

Pozdrawiam Was serdecznie i życzę dobrej nocki, a ja pędzę na spacerek do monopolu:)