Truskawki i stres

Troszkę mi się plany pokrzyżowały i w ostatnich dniach miałam dużo więcej pracy, niż planowałam .Wczoraj, właśnie z Dominiką rozpoczynałyśmy, pewnie ostatnie już, truskawkowe szaleństwa, kiedy zadzwonił telefon: ..Mamuś, błagam pomóż! Jesteś naszą ostatnią deską ratunku.. ! Dzwoniła Madzia, która od rana pomagała przeprowadzać się przyjacielowi. " Sie" okazało,że zapewniony transport nawalił i zostawiono biedaka ze stosem mebli na pastwę losu.Mamuś jakby do pomocy chętna, a jakże, tylko nienawykła do jazdy obcym samochodem, wyraziła pewne wątpienia .” Mamuś, Ty sobie ze wszystkim poradzisz, a przyczepa malutka jest“ O matko jedyna! Jaka przyczepa…?!!! - mamuś poczuła jak nogi jej miękną w kolanach. 

 
  
 

Mamuś błagam, Ty sobie ze wszystkim poradzisz, a jemu to cały czas samochód gaśnie, a tamci widzisz co mu zrobili…no widzisz?!!! Zostawili i co on ma teraz zrobić, jak do jutra musi się wyprowadzić?!!! Mamuś zwątpiła we własne siły, szczególnie mając na względzie gasnące samochody i doczepione do nich malutkie przyczepy z którymi to trzeba pokonywać ślimaki na mostach i pół Warszawy w korkach…ale cóż było robić, dziecko przyjacielskie, prawie jak własne rodzone i potraktowane w tak okrutny sposób? 

  

Nurka jedziemy- zapadła decyzja, wyszłyśmy i zaczęło do mnie docierać,że jak rozwalę nas na latarni , to właściwie zginiemy wszyscy, więc obwieściłam mężnie “…Nurka wracaj – zostaniesz z Ojcem, nie można go tak samolubnie zostawić.” Dziecko popatrzyło na mnie i rzekło ” Ale Ojca przecież nie ma” , “ Jak nie ma, jak jest ? Co Ty gadasz? ”, w odpowiedzi dotarł do mnie syk” Jesssssuuuuu, Mamo w domu go nie ma!”,” Dziecko tutaj o przyszłość chodzi! Nie może zostać na starość pozbawiony 3/4 członków rodziny!” Do moich uszu dotarło kolejne syczenie, a dziecko obwieściło: “ Chcę zginąć z Wami”

 

Przyczepa wcale mała nie była, z plandeką, zasłaniała mi całe tylne okno, samochód nie gasł, po ślimakach śmigałam płynnie, latarnie omijałam bezpiecznie,stałam w korkach, skręcałam w różne strony, a nie tylko w prawo:), zmieniałam pasy ruchu, mijałam rowerzystów i żaden nawet nie spadł, baaaa….nawet wjeżdżałam do bramy i wykonywałam skomplikowane manewry z tym doczepionym ogonem!  Wróciłyśmy do domu żywe i w komplecie - padłam później, a dzisiaj ODPOCZYWAM- bo stres miałam normalnie, jak mało kiedy:)

 

Pozdrawiam Was cieplutko i życzę słonecznej niedzieli.