Pierwsza biała sukienka

Każdy u nas w domu ma swoje magiczne pudło z pamiątkami…pudła są ogromne i skrywają masę przeróżnych i przedziwnych rzeczy.Są tam pierwsze buciki moich dzieci, kartki na mięso, pasma włosów z pierwszego cięcia, zeszyty, dzienniczki z uwagami, suszone kwiatki od “ narzeczonych”, klasówki, laurki, listy, albumy z radosną twórczością z każdego roku życia…oj długo by wymieniać:) W zimne, paskudne wieczory, kiedy za oknem leje deszcz, a człowiekowi robi się jakoś tak smutno, niekiedy otwieramy jedno z pudeł i wracają wspomnienia … wszystko mija, a wieczorną ciszę co chwila przerywają wybuchy śmiechu. 

Ja nie mam właściwie nic z okresu dzieciństwa i strasznie żałuję, dlatego tak pieczołowicie przechowuję wszystkie najdrobniejsze skarby moich dzieci. Wspaniałe antidotum na ponure dni, bo jakże można zachować kamienną twarz czytając w dzienniczku:” proszę Magdalenie zwrócić uwagę, bo znowu usnęła na lekcji” (po zwróceniu dziecku piąty raz uwagi, zwróciłam w końcu uwagę nauczycielce ,że chyba za nudne lekcje prowadzi, skoro moje dziecko notorycznie na nich usypia:). Jedna żarła na lekcjach, druga spała…no nie może być smutno:))))

Tak więc dzisiaj odsłona pierwsza magicznego pudła: biała sukieneczka do chrztu.

 

Pamiętacie koszmar PRL-u i brak jakichkolwiek ubranek w sklepach, oprócz sweterków w kolorze gaciowego różu?!!!  Ja niestety pamiętam, aż za dobrze. Zimowy kombinezon w którym musiałam się nieźle nagrzebać,żeby dziecko własne odnaleźć, bo nóżki kończyły się na wysokości rękawów - resztę zajmowała pustka.:))). A podnieść toto, w tym ortalioniku,który sam w sobie,  śliski jak diabli był i prawie nie do utrzymania ???, a sprawić żeby dziecię nie wypadło którąś nogawką  ?!!! To dopiero była sztuka!

Pomimo tego dzieci pchały się na świat, nie zważając absolutnie na braki zaopatrzeniowo- odzieżowe i należało je porządnie ubrać, Na co dzień to niechby już i ten gaciowy róż nosiły, ale do chrztu wypadałoby trochę bardziej elegancko. Sukienusię prześliczną z mięciuteńkimi i najdelikatniejszymi koroneczkami jakie do tej pory widziałam, udało się nabyć – nie cudem, ale za ciężkie pieniądze:) , gorzej rzecz się miała z rajstopkami,tu stopy kończyły się w kroku, a mniejszych rozmiarów nie produkowali. Magda niestety chodziła, a śpioszki miałyśmy tylko w misie, smoczki i inny badziew…gładkich nie robili ( chyba,że różowe z włóczki) Porobiłam takie falbanki i baleroniki i pozszywałam na okrętkę, skracając o jakieś 5 numerów. Zsuwało sie to biedaczce przez całe chrzciny, a ja z uporem maniaka szczypałam ją cały czas po nogach podciągając w górę. Obie przeżywałyśmy stres okrutny, aczkolwiek każda z innego powodu.   

   

A to już zdjęcia po latach…teraz rajstopki miałyśmy dobre, ale sukienkę o jakieś 5 numerów za dużą:))) Na szczęście to tylko wygłupy , a przy pomocy Nurki , która siedziała za spódnicą, trzymając ją, udało nam się zrobić całkiem fajną sesję fotograficzną:)

 

I tak sobie wszystko gromadzę, a w sukieneczce mam nadzieje, że już niedługo do chrztu pójdą moje wnuczki:)Pozdrawiam Wszystkich cieplutko, a ponieważ dzieci wybyły,  męża tez brak, więc pędzę nadrabiać zaległości blogowe :) Aaaa…poczta dalej mi nie działa:(