Druga strona biblioteki

Jakoś tak ostatnimi czasy za dużo się działo, a poza tym w ogrodzie było tyle kwiatków urody wielkiej do fotografowania, że  w domu nie chciało mi się robić zdjęć. No, ale w końcu, po mozolnym wylewaniu wody- bo elektrownia nasza kochana, dbając o moją kondycję fizyczną - prąd na osiem godzin postanowiła nam wczoraj wyłączyć, więc zamiast pompy znowu wiadra były:)- wróciłam do domu przemarznięta i zmoczona – prądu niet…wzięłam więc aparat, na szczęście na akumulator:))) I przedstawiam Wam w końcu drugą stronę biblioteki.  Mebelki moje ukochane, które widzicie na zdjęciu poniżej przeszły już do historii:) Kiedy byłam jeszcze młodą panienką zapragnęłam wymienić meble w pokoju, wtedy w “Emilce”były takie nowoczesne drewniane, segmentowe meble ATKA, które można było łączyć jak się chce, delikatne, ażurowe…w sam raz dla młodej osóbki:) Nie było problemu, dokąd znajomy Taty nie pokazał mu właśnie tych mebli po miesiącu użytkowania…zawiasy powyrywane ze sklejki, półki połamane…dodam tylko,że były użytkowane zgodnie z ich przeznaczeniem. No to, Ojciec mówi wszystko wiedzącym tonem:“ Zajączku”- i już wiem,że z mebli nici:( ( ja znaczy się Zajączkiem jestem , nie wiem czy nazwali mnie tak ze względu na sypianie z otwartymi oczami, czy też na odstające uszy- w każdym bądź razie, być może, moja miłość do Synka ogromna, wynikała właśnie z pokrewieństwa dusz - jak to stwierdziła moja Mama), no ale przechodząc do rzeczy, Ojciec usiłował mnie od pomysłu zakupu ATKI odwieść i zrobić u górali na zamówienie właśnie takie mebelki jak poniżej..Mowy nie było, absolutnie o tym słyszeć nie chciałam…tłumaczył, że tamto to chłam, a to solidne, drewniane meble na lata…ja nie chciałam na lata! Ja chciałam ATKĘ! Powiedział, że nie da, a ja że nie chcę tych paskudnych , wstrętnych , ciemnych mebli. Pomijając mój ośli upór, trochę racji jednak miałam, biorąc pod uwagę fakt,że mój pokój miał niecałe 6m2- meble jakby mało praktyczne się wydawały:). 

     

Lata mijały, ja dorosłam, a wraz ze mną chyba mój gust:) Co poszłam do Ojca to z zazdrości mnie skręcało jak na te mebelki patrzyłam… wiedziałam, że muszę je mieć:))) Tata zmieniał mieszkanie i…doczekałam się:) Teraz wiem,że będą już u mnie zawsze, wiele mebli mogę wymienić, te zostaną na pewno:) Wycieranie z nich kurzu to koszmar- wszystkie zagłębienia, rzeźbienia muszę czyścic patyczkiem- ale czego się nie robi dla miłości, choćby nie była ona od pierwszego wejrzenia:)

        

Nigdy nie myślałam,że będę mieć w domu własną “ Izbę Pamięci”:))))), a jednak…biblioteka pełni również właśnie taką funkcję. To tutaj przechowywane są wszystkie najważniejsze pamiątki, tutaj miesza się przeszłość z teraźniejszością, a obok starych, miedzianych figurek , stoją te zupełnie współczesne.

    

Swoje miejsce znalazły pamiątki z wakacji , prezenty od dzieci i stare listy w skrzyniach , mnóstwo dupereli  zupełnie do siebie niepasujących i nikomu niepotrzebnych szpargałów, nikomu oprócz mnie:))) Dla mnie te rzeczy mają ogromną,sentymentalną wartość . Z belek zwisają dzwoneczki, które namiętnie przywożę z każdego miejsca, na ścianach wiszą obrazki i zdjęcia, a z półek na książki koty zrzucają kamienie…mam ich tony, często zamiast kupnych pamiątek przywożę do domu dary natury:), zdecydowanie wolę ładną szyszkę czy głaz , niż statek w butelce… Obok starego gramofonu, siedzą moje lalusie: Jasiek i Małgośka. Oprócz regałów na których stoją książki nie ma tu rzeczy z którą nie wiązałaby się jakaś historia…

Orła, parę lat temu dostałam od Dominiki- to była chyba pierwszy prezent z wycieczki :) Ogromny plecak lawy taszczyłam z Etny:) każdy kawałek był piękny i niepowtarzalny- teraz pęta się po całej bibliotece ku ogromnej uciesze kotów.Nie jestem w stanie pokazać i opisać wszystkiego w jednym poście,bo jest tego za dużo, ale z pewnością kiedyś do niektórych drobiazgów powrócę.

   

Mamy jeszcze piękny, stareńki akordeon Marcina dziadka ,który też chcę jakoś wyeksponować, tylko nie bardzo mam pomysł jak, bo oprócz tego,że ciężki to jeszcze wielki. Skrzypce również należały do Niego i pamiętają początek ubiegłego wieku:)

Biblioteka trochę jakby z innej bajki , więc nie wiem czy się Wam podoba . Nie jest ani biała, ani romantyczna…książki stoją  w nadszarpniętych zębem czasu okładkach , często zresztą piszę w książkach i zaznaczam interesujące fragmenty - na swoje usprawiedliwienie dodam, że ołówkiem:), Lubię oglądać ich kolorowe grzbiety i choć wprowadzają wizualny chaos, to w tym pomieszczeniu uważam,że taki bałagan idealnie pasuje-  ale za to poukładane są tematycznie i alfabetycznie:), ku rozpaczy pozostałych członków rodziny- organizacja musi być:).

Pozdrawiam serdecznie życząc miłego dnia, a ja, po wczorajszej burzy i opadach, idę uruchomić pompę i wypompować wodę, póki jeszcze mamy prąd:)