Psi Anioł, wiosna w ogrodzie i maleńka przybłęda

Ogród po zimowym śnie w końcu obudził się do życia, codziennie rozkwitają nowe kwiaty, brzozy puszczają już listki, a cały świat spowija zielona mgiełka. Staram się i ja wrócić do normalnego życia, choć nie jest to proste...cały czas jak schodzę na dół, wydaje mi się, że kątem oka widzę Sagę, pomimo innych zwierząt w domu jej nieobecność odczuwam bardzo mocno, była taka stateczna i majestatyczna, leżąc zawsze trzymała przed sobą skrzyżowane łapki:) Chłopaki
(Plaster i Pejk) robią teraz to co chcą i nie ma ich kto przywrócić do pionu, tak to zawsze w razie awantur w sam środek wkraczała Saga i uspokajała towarzystwo...

Każdy na swój sposób odreagowuje ból i stratę, niektórzy nie jedzą, inni cały czas śpią albo też nic nie robią...ja wręcz przeciwnie, latam jak nakręcona i cały czas coś robię, głównie sprzątam, naprawiam, czyszczę..., przy okazji zalewając się łzami. Generalnie raczej twarda, a nawet bardzo twarda ze mnie sztuka, ale jeśli chodzi o rozstania, a w szczególności o utratę kogoś bliskiego, nie umiem sobie z tym zupełnie poradzić, a moja rozpacz graniczy nieomalże z histerią. Chciałabym bardzo wszystkim podziękować za wspaniałe maile, komentarze, za zrozumienie i wsparcie... każdy potrzebuje tego czasu na dojście ze sobą do ładu, ale dzięki Waszym miłym słowom było mi naprawdę łatwiej. To nie jest mój pierwszy pies z którym musiałam się rozstać - o poprzednikach kiedyś napiszę, zbierałam się już do tego parokrotnie, ale zawsze jest ciężko i nie po drodze... Na coś takiego nie można się uodpornić, za każdym razem boli równie mocno, bez względu na to które to już stworzenie przeszło za tęczowy most, a każde pożegnanie zostawia swój ślad i zabiera jakąś cząstkę mnie. Jednak jeśli kiedyś znowu przyjdzie taki moment, że w naszych drzwiach stanie bezpański pies, bez wahania go przygarnę, pomimo tego, iż wiem jak wielki ból będę odczuwać po jego śmierci, ale wiem również ile mogę mu podarować ciepła i miłości, i wiem, że u nas może przeżyć szczęśliwie swoje krótkie, psie życie. Kto z Was czytał wcześniejszą historię Sagi, wie jak wiele ta psina wycierpiała przez pierwsze dwa lata swojego życia, a jednak później była bardzo szczęśliwa, czuła się kochana i potrzebna...ileż to razy wylewałam krokodyle łzy w jej futro, zawsze patrzyła ze współczuciem i zrozumieniem...wiadomo - kobieta. Chłopaki zaraz mnie lizały, skakały i się cieszyły nie wiadomo z czego, a ONA wiedziała i rozumiała!
Jo- hanah z Wrzosowej Polany napisała mi przepiękną historię, jest to rozmowa Boga z psem, który martwił się tym, że będzie musiał opuścić ten świat przed człowiekiem. Chciałam Wam tylko zacytować kawałek

(...) Ale to Ty nauczysz go odchodzenia i przemijania,
Ty nauczysz go kochać i odchodząc zostawisz wielką miłość w jego sercu.
Jesteś aniołem, którego powołałem, aby niósł radość i nadzieję, ale
także uczył wiecznego prawa przemijania, aby ludzie wierzyli, że po ich
życiu, jest życie TUTAJ. Kiedy to zrozumieją, nie będą płakać, bo będą
wiedzieć, że spotkają Ciebie znów (...)

Dziękuję Joasiu, moja Saga jest na 100% PSIM ANIOŁEM !

Wczoraj - 17 kwietnia, Plaster był na operacji. Ma już 5 lat i niestety nie był do tej pory wykastrowany, przez co zrobiła się cysta w gruczole krokowym, nawet byśmy o tym nie wiedzieli, ale przez przypadek zauważyłam, że siusia krwią...innych oznak nie było, a krwawienie dosyć szybko ustało.Od razu poszedł pod nóż i powiem Wam , że jak zostałam z nim, do momentu kiedy zaczęła działać narkoza, i jak później usypiał, to myślałam, że nie dam rady i że tego dłużej nie wytrzymam. Oczywiście wytrzymałam, poczekałam aż zasnął, ale ta narkoza, zaledwie trzy dni po śmierci Sagi znowu przywołała dramatyczne skojarzenia. Przy okazji, jak już jestem w temacie, znowu powiem o kastracji i sterylizacji, jakie to jest bardzo ważne i bynajmniej nie chodzi tu tylko o prokreację, ale o to żeby nasze zwierzęta mogły uniknąć wielu potwornych chorób ( rak jajnika, gruczołów mlekowych...no i prostata czego Plaster jest najlepszym przykładem)
Na szczęście już jest w domu i wszystko jest ok. Pojechaliśmy po niego z kocykiem, a on już się wyrywał i stał o własnych siłach...chodził jak pijany, a kołnierz bardzo, ale to bardzo mu się nie podoba.

Mam nadzieję,że zacznę teraz nadrabiać blogowe zaległości, bo już od dawna nie widziałam co się u Was dzieje:).

Jeszcze raz Wszystkim serdecznie dziękuję.

Plaster w dniu operacji. Miał leżeć cały dzień skołowany, a już po dwóch godzinach latał po domu cały happy:)

No i cóż mogę powiedzieć... to już miał być koniec moich smętnych wynurzeń na dzisiaj, a właściwie wczoraj, ale jednak nie dane mi było skończyć, gdyż znowu wydarzyło się coś niesamowitego! Wyżej pisałam o tym, że bez wahania przyjęłabym pod swój dach kolejnego, biednego, bezdomnego psa....Otóż nim skończyłam pisać, dostałam od Mamy rozpaczliwy telefon, żeby ratować....... ZAJĄCA, bo zaraz zdechnie...a Mama nie może nic zrobić bo siedzi w pracy i zając musiałby czekać do godz. 24, a do tego czasu na pewno już będzie musiał się pożegnać z tym padołem ziemskim! Złapali go na Woli, nieomalże w centrum Warszawy, jak latał po stacji benzynowej, pełnej samochodów....Cóż było robić...trzeba ratować zająca!!! Zaopatrzona w wielką skrzynkę wyłożoną kocykiem i "frecie" rękawice" na krokodyla"wsiadłam z córką w samochód i łamiąc wszelkie ograniczenia prędkości gnałam po zająca, wcześniej umawiając się z zaprzyjaźnionym weterynarzem.
Czekała na nas tycia kuleczka, tak malusieńka, że spokojnie mieściła się w jednej dłoni, maleńki, zestresowany zwierzaczek zginąłby w tej olbrzymiej skrzynce. Przełożyłyśmy maleństwo do kartonu i znowu jadąc z niedozwoloną prędkością, po parunastu minutach już byłyśmy u weterynarza. Znają nas tam, aż za dobrze, a przecież parę godzin temu odebrałam od nich Plastra) więc nie było problemu z przyjęciem po "godzinach urzędowania". Zajączek po wyjęciu z kartonu zaczął przeraźliwie krzyczeć, nie da się opisać słowami jaki donośny wrzask może się wydobywać z tak małego ciałka!Ponieważ wcześniej został przepędzony na stację przez faceta co kosił trawę, istniało poważne podejrzenie ,iż został uszkodzony kosiarką, na szczęście na podejrzeniach tylko się skończyło. Wygląda na zupełnie zdrowego, ale ma ok. 2 tygodni, więc sam jeszcze nie dałby rady przeżyć. Jestem zdecydowanym przeciwnikiem zabierania zwierząt z ich naturalnego środowiska, ale w tym przypadku po prostu nie było innego wyjścia. No cóż, mogę powiedzieć, że jestem już specjalistką od jeży, ale o zającach, jak do tej pory miałam mgliste pojęcie. (Mój mąż śmieje się, że niedługo zaczną do nas walić drzwiami i oknami łosie i dziki:) Troszkę poczytałam w necie, sporo dowiedziałam się od weterynarza, znalazłam jedno nadleśnictwo, które zajmuje się zającami i z nimi chcę się skontaktować...zdecydowanie lepiej będzie mu na wolności, niż w domu...mam tylko spore obiekcje, czy będzie się w stanie przystosować?! Póki co siedzę nieprzytomna, bo w nocy miałam trzy karmienia, co naprawdę nie jest łatwą rzeczą! Trzeba zejść na dół, rozrobić świeże mleczko, ostudzić do odpowiedniej temperatury i karmić Bóg jeden raczy wiedzieć czym i jak długo!!!
Pipetki są tylko szklane , więc odpadają, a strzykawką zalewałam biedaka po same oczy! Dzisiaj mój mąż, zrobił mu super urządzenie, gdzie mleczko ma podawane kropelkami...po karmieniu waży jedynie 136 gram! Boję się, że zdechnie, bo podobno bardzo trudno jest utrzymać przy życiu takiego małego zajączka, ale teraz mam się czym zająć i nie mam czasu na myślenie, bo z braku snu snuję się po domu jak ćma gówienna , dzieci już dawno duże, więc nie pamiętam jak to było nie przesypiać nocy! Kończę, bo zbliża się pora kolejnego karmienia, później może się trochę zdrzemnę przed następnym ( karmienia co 3 godziny), a jutro może znajdę troszkę czasu, żeby zaspokoić swoją ciekawość i poczytać Wasze blogi:)
Trudno mi się o tym pisało i gdybym zaledwie dwa miesiące temu nie przedstawiła Wam Sagi, to pewnie nic bym nie napisała. Ale tak...czułam, że po prostu muszę to zrobić.

I może teraz się uda zakończyć ten przydługi post:)
Jeszcze raz pięknie Wam dziękuję za ciepłe słowa pocieszenia, a przede wszystkim zrozumienia.


Wiosna w moim ogrodzie

BIAŁY

ŻÓŁTY

o dziwo kwitnie jeszcze całkiem sporo krokusów...

CZERWONY

ODCIENIE FIOLETU

ODCIENIE BŁĘKITU

ODCIENIE CZARNI - VINGA W KOCIMIĘTCE:)
biedna kocimiętka...ledwo odrobinę zacznie wychodzić z ziemi, a już jest maltretowana przez mojego kota, który tarza się w niej bez opamiętania, mruczy, przymyka oczka i przeciąga się!