O prezentach będzie :)))

Na wstępie , chciałam bardzo, bardzo, bardzo , bardzo:)))  serdecznie podziękować Wszystkim wspaniałym osóbkom, które zostawiły mnóstwo życzeń i tak wiele pozytywnych słów pod poprzednim postem. Nigdy bym się nie spodziewała,że mój blog, odniesie taką “popularność” i że będzie tu zaglądać tyle osób, tym bardziej ,że piszę co mi ślina na język przyniesie, a zdjęcia wstawiam bez opamiętania- no bo przecież , każde jest piękne i szkoda nie pokazać:) W życiu nie miałam tylu znajomych, bo choć za młodu byłam osobą bardzo towarzyską, to z wiekiem stałam się jednak zdecydowaną domatorką. nie unikam kontaktu z ludźmi, ale też i nie szukam go specjalnie. Mój tekst na pożegnanie” to się jakoś zdzwonimy” - przeszedł już do historii:). Ale nie o znajomych miało być, tylko o prezentach:))) Nie byłabym sobą gdybym sie nie pochwaliła:))) 

Sąsiedzi w swoim posiadaniu mieli wspaniałe stare krosno, chyba  z 1916 r.. ,o tym ,że jest wspaniałe dowiedziałam się dopiero wczoraj, bo wcześniej nie widziałam go na oczy, niemniej jednak na wieść o wyrzuceniu go na śmietnik, natychmiast postanowiłam stać się jego nową, do końca jeszcze nie wiedziałam, czy aby na pewno szczęśliwą posiadaczką:) 

W posiadanie weszłam wczoraj,kiedy to sąsiad z synem przytaszczyli dwie ogromne bele, opadła mi szczęka…krosno- krosnem…ale myślałam, że takie domowe, to trochę mniejsze! A to jest…ogromne!  Nie chcąc być istotą niewdzięczną i bezużyteczną, postanowiłam pomóc w przenosinach, pozostałych części składowych, których okazało się jest bez liku! Idąc u sąsiadów takim ..hmmm…pomostem z desek, wpadłam…pod deski…Ale pomimo bolącej nogi, przytachaliśmy wszystko!

    

Rozmiar owego cudu, z deka mnie przeraził i okazuje się, że miejsca , to ja na takie ustrojstwo mieć nie będę, ale od razu wpadł mi do głowy pomysł, żeby większość elementów wykorzystać do budowy altany.  Misiek cudu nie  oglądał, bo wrócił za późno i ciemno było, ale mogę się domyśleć jaka będzie reakcja na wieść, że z krosna , to on ma altanę zbudować..Cały czas zastanawiałam się czy ma być romantyczna, czy wsiowa… a tu proszę- problem sam sie rozwiązał:)

      

Krosno jest piękne, ma parę elementów pożartych przez różnorakie drewnojady, a te cuś…chyba nicielnice to się zwie, to całe sparciałe, ale to co zostało….marzenie… ręcznie rzeźbione kółka, ociosane patyczki i bele, jakieś fikuśne dziureczki prostokątne…no cudo po prostu i już. Kiedyś jeszcze pokażę pozostałe części, teraz przywalone, bo tez warte obejrzenia…ogromne pale, z jakimiś metalami…

A te kopytka, które widzicie na zdjęciach, to moje własne…prezentują piękne butki, które nabyłam na wakacjach, a jako,że urody wielkiej są, też postanowiły się zaprezentować

Tak więc prezent , do mnie dotarł , akurat w dzień urodzin:) i choć okupiony bólem, krwią własną, siniakami na rękach, wylewem na nodze i strupami na kolanach, co czterdziestolatce już chyba nie przystoi, to jednak JEST! CUDNY!

 

Zaległości mi się robią co niemiara, zarówno w oglądaniu blogów , jak i w pisaniu własnych postów, ale na to znajdę czas , chyba dopiero po sobotniej imprezce:))) Jest jeszcze jeden prezent…FANTASTYCZNY, WSPANIAŁY, REWELACYJNY, w życiu czegoś takiego nie widziałam! No słów mi brak, żeby opisać wszystkie cudowności,dopiero się poznajemy, więc o tym w następnym poście.

Pozdrawiam cieplutko i jeszcze raz dziękuje za to, że jesteście:)))