Pomóżmy

Dzisiaj nie będzie niestety już tak wesoło:(  Pośrednio, poproszono mnie o pomoc w bardzo ważnej sprawie, pośrednio ponieważ nasza kochana koleżanka o wielkim sercu, której to imienia nie zdradzę, boi się ,że już pluć niedługo na nią będziecie jak o jeżach jeszcze napisze. Nie ukrywam,że ja też się trochę boję, ale no cóż, takie życie…kto nie ryzykuje ten nie ma! Właściwie nie chodzi mi o to,żebym ja miała, tylko jeże…nie moje jeże, ale jeże Pana Andrzeja Kuziomskiego, człowieka o wielkim sercu, który swoje życie poświęcił tym iglastym kuleczkom zakładając jedyne w Polsce jeżowe pogotowie.Jedyne w Pogotowie, które lada moment będzie zlikwidowane, gdyż Pan Andrzej ma zostać wyrzucony na bruk razem ze swoimi podopiecznymi w ilości sztuk 63! Leczenie jeży jest bardzo kosztowne, zapewnienie im odpowiedniej karmy, w sposób dość znaczny uszczupla budżet domowy,
Niekiedy przychodzi taki dzień,że musimy podjąć wyzwanie, choć absolutnie nie mamy wiedzy jak to zrobić , nie jesteśmy na to przygotowani , nie mamy pojęcia, jak się do tego zabrać…w moim przypadku tak było właśnie z jeżami…których nie chciał nikt, tak było i z Adamkiem, bardzo chciałam,żeby zajęli się nim profesjonaliści pomagając wrócić na łono natury.Kłopot polega na tym,że wiemy jaki świat jest okrutny, że bolejemy nad tym bardzo i bardzo współczujemy…ale to wszystko jest tak daleko od nas i od naszych codziennych problemów….że dość szybko o tym zapominamy Ale co zrobimy , gdy na naszej drodze stanie ranne zwierze?Czy można przejść obojętnie wobec cierpienia ? Co zrobimy, jak nikt nie będzie chciał pomóc???Doświadczyłam już tej bezsilności parokrotnie.. Dlatego takie miejsca, tacy ludzie jak pan Andrzej są tak ważni, ktoś kto pomoże, ktoś kto doradzi, ktoś kto bez mrugnięcia okiem zdejmie nam problem z głowy, po prostu go zabierając do siebie!

Na dworze robi się co raz chłodniej, jesiennych, jeżowych sierot przybywa…nie dajmy im zginąć…proszę….poświęćcie parę minut na obejrzenie reportażu, popatrzcie, posłuchajcie w jak dramatycznej sytuacji znalazł się ten człowiek wraz z gromadą swoich podopiecznych.

Poniżej link z reportażem:

Dramatyczna sytuacja jeżowego pogotowia

Paczek z żywnością ze względu na niepewną sytuację mieszkaniową nie ma gdzie wysłać, więc proszę…tylu wspaniałych ludzi do mnie zagląda,więc gdyby tak każdy z nas wysłał choć 5zł,to myślę,że pomożemy choć troszkę zmienić ten świat na lepsze.

Andrzej Kuziomski
ul.Stradomska 27/23
31-068 Kraków
nr konta:   41 1090 1665 0000 0001 0823 0718

W imieniu jeży i Pana Andrzeja , którego niestety nie miałam przyjemności poznać…bardzo dziękuję

Z jeżami łatwo nie jest o czym przekonałam się osobiście. Byłyśmy na działce i moje młodsze dziecko z płaczem przybiegło, że jeż biedny leży ,bo taki chłopak piłką go kopnął i on się nie rusza. Jeża oczywiście nie chciałam i oczywiście wzięłam…tak jak stałam , w krótkich spodenkach wsiadłam do samochodu i popędziłyśmy do pobliskiego miasteczka do weterynarza, weterynarz kijem dotknąć nie chciał, bo powiedział,że wściekły i żeby pod płotem go zostawić…Wkurzona pędząc dalej samochodem zadzwoniłam,że na działkę,że nie wrócimy, bo tu nikt nam nie może pomóc…pędziłyśmy do Warszawy po drodze wydzwaniając do weterynarzy…nikt nas nie chciał przyjąć, nikt na jeżach się nie znał i wszędzie mówili,żebym go wypuściła , bo wścieklizna wśród jeży panuje..Więc pytam się, jak mam niby jeża, który do tego jest pewnie wściekły, na pastwę losu wypuścić, przecież wtedy będzie latać stado wściekłych jeży ! Znieczulica w tym kraju jest ogromna..aż słów brakuje. Ktoś powiedział w końcu do zoo, dotarłyśmy,ale tutaj tez nikt nie chciał jeża zbadać, powiedzieli,że straż miejską zawołają, a oni się nim zajmą, bo mają wyspecjalizowane służby…W strumieniach deszczu, w krótkich spodenkach na straż miejską czekałyśmy już dwie godziny, więc pytam się skąd oni jadą ?..z Gdańska?!! Nie z Młota!  W międzyczasie dowiedziałam się,że wyspecjalizowane służby wypuszczają jeże do parków…i wtedy zabrałyśmy jeża, rzucając im na odchodne, że Młoty to oni są i tyle nas widzieli. Nie mogłam zrozumieć, że nikt nie chce pomóc cierpiącemu zwierzęciu, które już ledwo oddychało. W końcu płacząc w słuchawkę udało mi się ubłagać jednego weterynarza,żeby go przyjął…po paru godzinach cierpień zwierzaka został prześwietlony i podłączony pod kroplówkę. Okazało się,że ma oderwany rdzeń kręgowy od miednicy i raczej nie będzie chodził , bo nic z tym nie można zrobić. No to zabrałam kalekę do domu z zaleceniami przyjeżdżania na zastrzyki przez dwa tygodnie…tym sposobem pod nasz dach trafił Jerzy. Po dwóch tygodniach leczenia, okazało się,że właściwie nic się nie zmienia. Na pyszczku miał wielkie rany, które pomimo antybiotyków nie zmniejszały się i wtedy trafiłam do swojego weterynarza, który to prawie,że się na mnie obraził jak okazało się,że w jego umiejętności to ja nie wierzyłam i specjalisty od jeży szukałam. Przyszliśmy z Jurkiem na wizytę, wzięli wycinek i wysłali do laboratorium, okazało się, że Jurek ma jakieś bakterie i że leczenie będzie bardzo kosztowne. Przez dwa miesiące dostawał zastrzyki, codziennie smarowaliśmy mu mordkę specjalną maścią I tym oto sposobem Jurek stał się najdroższym jeżem pod słońcem i nauczył się co raz lepiej chodzić! Co prawda przewracał się co parę kroków, ale wiedzieliśmy ,że juz da sobie radę. Zbliżała się jesień, a na dworze było co raz zimniej, któregoś dnia, patrzę, a pod naszymi drzwiami leży maciupeńka kuleczka…Misiek, wrzeszczę…zobacz… kuleczka po podniesieniu prychała, fukała, więc Miś powiedział…wypuść ją , zdrowa jest! O jeżach to ja już wiedziałam wszystko,mioty późno jesienne są pozbawione szans na przeżycie, jeżątko musi ważyć więcej niż 500 g. inaczej zimy niestety nie przetrwa i trzeba mu pomóc. Jeżątko spod drzwi ważyło 200 gram  i w ten sposób trafiła pod nasz dach Jerzyna- jesienna sierota.

Jeże zamieszkały nad garażem…Jurek był codziennie rehabilitowany w celu nauki chodzenia, ściskany i całowany już bez określonego celu…do Jerzyny nie zbliżaliśmy się, jako,że po osiągnięciu odpowiedniej wagi, na wiosnę miała powrócić na łono natury.Była słodziutka i całkowicie zdrowa.Koszty utrzymania przerosły moje najśmielsze oczekiwania, Jurek stał się chyba najdroższym jeżem pod słońcem, jego leczenie kosztowało fortunę…nie powiem jaką, bo aż wstyd, zdradzę tylko,że na swoje leczenie nigdy tyle nie wydałam:)  Zapewnienie jedzenia i to nie byle jakiego, sianka w ilościach szokujących…zubożyło moje zasoby finansowe w dość drastyczny sposób. Jerzyna rosła jak na drożdżach…podnoszona była jedynie w celu cotygodniowego ważenia, poza tym dalej na mnie prychała. Jurek robił postępy, chodził dużo lepiej, a z mordki znikały rany

  

Przyszła wiosna i czas pożegnania z Jerzyną, wagę osiągnęła odpowiednią, wypuszczona na trawnik,nawet się nie obejrzała za nami…  Misiek w ogrodzie wybudował Jurkowi willę, myśleliśmy,że zostanie z nami na zawsze, bo choć popylał juz nieźle , to jednak jak natrafił na dziurę  potrafił się przewrócić. Willa miała tunele specjalne, i dwa wejścia…budowa jeżowego domku to jest sztuka! Obił go pięknie rattanem, tak, że wyglądał jak bungalow na plaży, więc zyskał miano “Havana Jeż”.Wszystko pięknie ogrodził siatką,żeby Jurek schronienie miał przed psami..Jerzyna przychodziła wieczorami i latała pod żywopłotem i chyba pokochały się bardzo i jednak nie mogły bez siebie żyć, bo po nocy Jurek zniknął…pomimo szczelnego ogrodzenia…naszych nawoływań i poszukiwań , już nigdy więcej ich nie zobaczyliśmy..

 Powyżej ostatnia fotka Jerzyny, zaś poniżej Jerzego.

Płakaliśmy po jego odejściu bardzo, no, dla uściślenia…płakałyśmy,  Mam nadzieję,że żyją sobie szczęśliwie na skraju puszczy i że Jurek sobie poradził, był już wyleczony, a po przewróceniu umiał się bez problemu podnosić na łapki. Po jeżach została nam jedynie“Havana Jeż”(którą to w młodości eksploatował Adamek) i wspomnienie pięknych, uroczych mordek i oczek jak koraliki. Czy warto w takim razie pomagać?Skoro i tak odejdą? Warto! Dobro powraca do nas ze zdwojoną siłą! Któregoś dnia to my możemy potrzebować pomocy, któregoś dnia sami możemy stanąć w obliczu zwierzęcego cierpienia, co wtedy? Nie zawsze mamy możliwość pomóc w bezpośredni sposób, nie zawsze mamy warunki na to…pomóżmy więc ludziom,którzy swoje życie poświęcili opiece i ratowaniu zwierząt. Idzie zima…Pan Andrzej i jego jeże lada moment znajdą się bez dachu nad głową…nie pozostańmy obojętni.

Mam nadzieję, że teraz będę miała chwilkę,że by zajrzeć na Wasze blogi, bo przyznam uczciwie,że odkąd dowiedziałam się o tych biedactwach, nie byłam w stanie o niczym innym myśleć. Serdecznie Wszystkim, którzy wytrwali do końca tych wywodów dziękuję, za poświęcony czas i zrozumienie:)