Klatka ,wianki i nowy członek rodziny :)

Nie mam czasu, no kurczę, nie mam i nic na to nie poradzę. Postów już nie mogę pisać, bo pociąg zamieniłam na autobus, a tam trzęsie jak cholera. Zamiast powrotów o 21, trzy razy w tygodniu, wypadają mi powroty po 22.Co prawda dwa razy wracam po 18, ale wtedy trzeba się zająć domem. Błłłłłeeee…życie jest do dupy, czas przecieka mi między palcami. W domu mam wrażenie,że niedługo przykleję się do sprzętów, wszystko to jakieś takie niedomyte i niedoczyszczone . Najbardziej to szkoda mi, tego uciekającego czasu. Wychodzę z domu i patrzę w te smutne ośle oczy i wiem,że zostało nam co raz mniej czasu, że powinniśmy być teraz razem, a nie możemy. Osiołek w maju skończył 14 lat, powoli siadają mu stawy, kopytka załamują się przy wchodzeniu po schodach, dzień w większości upływa na spaniu, a oczy..ee, nie będę o tym mówić, bo szkoda zacząć tak piękny dzień, od łez.Cieszmy się na razie tym co mamy, a mamy piękną słoneczną sobotę i zasikane pół domu przez wrednego Osła, który bezczelnie macha ogonem!

W zeszła sobotę z muszelek , które przywiozła Madzia, zrobiłam jej wianek do pokoju- w podziękowaniu, za przepiękne, tunezyjskie klatki, które mi przywiozła w prezencie :)

A tutaj, obok większego, brata bliźniaka, z Włoch :)

Zupa dyniowa była o dziwo, bardzo dobra. O dziwo , bo w ogóle się tego nie spodziewałam :) Zdjęcia też były…przepyszne, bo dynia, to bardzo fotogeniczne warzywo . W kamionkowych, brązowych naczyniach, żółty krem, obok chrupiące kurczaczki..ech, zdjęcia były, ale niechcący je usunęłam, bo….zabrakło miejsca,na nową zdjęciową sesję :)Po pracy, w piątek pojechałam na działkę powitać nowego członka rodziny. Na wiosnę, pożegnaliśmy Dośkę. Po 16 latach wspólnego życia, rozpacz mojej Mamy były oczywista, a słowa…już nigdy nie wezmę żadnego zwierzaka, nie mogę, nie mam siły…całkowicie zrozumiałe, dokąd to, nie spojrzała w smutne, wpatrzone w nią, psie oczy….

W momencie, kiedy usłyszała o biednym losie zwierząt, o topionych i zakopywanych, żywcem szczeniakach, słowa : nigdy i nie mogę..straciły znaczenie, a oczy Klary , natychmiast poweselały…Poweselały też oczy dwóch dziewczynek, które pieska znalazły i przyniosły.

i u obu Pań, pojawił się uśmiech

Życzę słonecznej niedzieli, wypełnionej miłością, szczekaniem psów, miauczeniem kotów, pobrzękiwaniem pszczół wśród kwiatów i śmiechem tych, których kochamy.