Wiosna co raz bliżej, Osiołkowe sprawki i dzięcioł na drzewie?

 

Dzień robi się co raz dłuższy, słonko nieśmiało wychyla się zza chmur, w ogrodzie śpiewają ptaki…powolutku i my zaczynamy czuć powiew wiosny. Że dzieci mam kochane, o tym już z pewnością niejednokrotnie pisałam, że bardzo kochają swoją mamę- pewnie też:), a że mama kwiatki kocha? – o tym chyba jeszcze nie było, ale moje dzieci, wiedzą o tym doskonale!

Pierwsza ze szkoły wróciła Nurka przynosząc, przepiękne, pachnące, malutkie goździki…Mamo,wiosnę spotkałam, kwiatki mi dała dla Ciebie!...

Po pewnym czasie przyszła Madzia…Mamuś, wiosnę spotkałam, kwiatki mam dla Ciebie!....

Czasami nie mogę się nadziwić… jest między nimi osiem lat różnicy, a momentami zachowują się jak bliźniaczki:))) Robią dokładnie to samo, jakby się umówiły!

Dzięki Ci Panie za dzieci słodkie, bo mojego Miśka jakoś wiosna twardo omija i nigdzie jej spotkać nie może!

Osioł chyba też wiosnę poczuł i z domu chciał prysnąć! Podejrzewam,że zaczyna przeżywać drugą młodość. Późnym popołudniem Madzia wychodząc, wypuściła psy do ogrodu. W domu grał telewizor, zmywarka działała, pralka wirowała, panował jak co dzień ogólny gwar i harmider i jakoś tak nikt nie zwrócił uwagi ,że psów nie ma. Generalnie zawsze jak chcą wejść ( a dzieje się tak po średnio minucie pobytu na dworze), stają pod drzwiami i szczekają na zmianę. Osioł wyje i śpiewa, naprawdę ciężko go nie usłyszeć- sam ma to szczęście,że nie słyszy,wiadomo jak to z głuchymi…zawsze głośno mówią - więc Osioł niestety też, ale tym razem, miał biedak pecha, bo furtka pod którą stał, jest w pewnej odległości od domu i nikt go nie słyszał, aż do momentu kiedy to wracając, Magda się na niego natknęła i natychmiast zadzwoniła do nas z prośbą żebyśmy biegiem do ogrodu wyszli, bo Pejk utknął w furtce. Wyszliśmy , wyła ta sierota w niebogłosy, zaklinowana na amen pomiędzy prętami furtki.

Ani  do przodu, ani do tyłu…nic , tkwił tam na stałe. Ciągnęliśmy, pchaliśmy…nic z tego. Mówię do Miśka,żeby diaksa wziął, że trzeba będzie pręty przecinać, Osła jakoś kocami osłonić,żeby się nie sfajczył,  wyjścia nie ma…rzuciłam dla żartu,że jeszcze tylko fotki mu cyknę:), ale Misiek stwierdził,że to nie jest głupi pomysł, że przecież jak wlazł to i wyleźć jakoś powinien i jakby mu tak pobłyskać, to może w panice jakoś  się wycofa.

Misiek ciągnął za skórę, Madzia pchała, a ja błyskałam fleszem po Oślich oczach…

Po paru minutach udało się, Osioł sam wrzucił wsteczny i jakoś wspólnymi siłami udało nam się go uwolnić. Cały roztrzęsiony leciał w podskokach do domu, Misiek krzyczał, żebym biegiem usiadła przed  komputerem i ciałem własnym osłoniła sprzęty elektroniczne,bo teraz to na pewno znowu nasika,a wtedy to on go już ubije jak psa!

No więc, usiadłam:) I relację zdałam:)

Panu Kotu, też odbija na wiosnę i w dzięcioła się zamienia…pół dnia usiłuje dostać się do słoninki, która wisi ( właśnie ze względu na koty) , bardzo wysoko na drzewie, a najgorsze jest to,że lawiruje na cieniutkiej gałęzi prosto nad stawem! Nie dość,że cały czas ma łysą szyję, po operacji, to jeszcze jak wpadnie do wody, zapalenie płuc murowane!