Historia pewnego pledu

Kiedyś pracowałam z  jedną panią, była paskudna jak noc listopadowa, tleniona blondyna, bez zęba z przodu, a jakby tego było mało malowała się niebieskimi cieniami,aż po samą nasadę brwi…jak zobaczyłam ją po raz pierwszy to autentycznie współczułam i zastanawiałam się jak Bóg może być,aż tak niesprawiedliwy…no szpetna była okrutnie. Ale generalnie zmierzam do tego,że w miarę upływu czasu, owa pani co raz mniej mnie swym wyglądem szokowała, później zaczęłam się w niej doszukiwać ukrytej urody, a dwa lata później odchodząc z pracy zastanawiałam się jak ja mogłam uważać ,że ona jest brzydka. No dzisiaj wiem,że jednak brzydka była, ale chodzi mi o to,że w miarę upływu czasu, przestałam zauważać jej brzydotę…Wy też tak niekiedy macie,że po pewnym czasie coś zaczyna się Wam bardziej podobać? Myślę,że człowiek się chyba przyzwyczaja. A cały ten elaborat prowadzi do tego,że  w domu, od dwudziestu paru lat, pętają mi się kłębki włóczki w pastelowych, iście socjalistycznych kolorkach! Włóczki są pozostałością z czasów kiedy to moje dziecko  malutkie jeszcze było, a w sklepach można było dostać jedynie sweterki w kolorach gaciowego różu, wtedy to chyba po raz pierwszy zrodził się we mnie bunt, przeciwko paskudztwu i szpetocie, a mając na względzie wygląd mojego cudnego dziecka, sięgnęłam po druty i zaczęłam w ilościach hurtowych odzież dziecku trzaskać odpowiednią…były domki, papugi , pajace, bałwanki, kangury…dziecko ze smutnego szarego światka, wyróżniało się gamą kolorów, wzorów i ferią barw. Niestety, to co było dobre dla niemowlaka, czy nawet dla dziecka, jakby niespecjalnie spełniało swe zadanie w dorosłym świecie, więc zostałam z olbrzymią ilością włóczki w dziwacznych kolorach. Zostawiłam, no bo przecież dzieci dorosną, w szkołach zajęcia zpt , no i na pewno na drutach będą dziergać, to ja będę już zaopatrzona w odpowiednie produkty, jak na pierwsze prace w sam raz odpowiednie! .Na moich dumaniach się skończyło, szkoła minęła, a ani jedna , ani druga ciągot do robótek ręcznych nijak wykazać nie chciała, a włóczki spoczywały dalej na dnie kosza, no bo przecież wyrzucić szkoda! Jak wiecie teraz narzutę Madzi szyję, ale że już tak durna nie jestem co by ją sama produkować, więc kazałam kwadraciki dziecku narysować i wycinać, szablon odpowiedni posiadam, więc aż tak trudno nie jest. Madzia po wycięciu czterech kwadratów powiedziała,że jakby wiedziała,że będzie miała tyle (!!!!) roboty, to narzuty by nie chciała! , a ja się nie dam, tym bardziej,że połowę i tak Misiek za nią odwalił.Tak więc lekkie przestoje mamy, a ja spokojnie, nic nie robiąc, siedzieć nie potrafię, po nocach spać nie mogę, a rodzina wrzeszczy jak maszynę uruchamiam po północy…musiałam znaleźć wyjście awaryjne i tu wracamy ponownie do nieszczęsnych kolorków, bo tylko takowe na stanie mi zostały. Wyciągnęłam je z kosza i ułożyłam obok siebie…brrr…aż jęknęłam z rozpaczy, anilanka w podłym gatunku, no ale przecież szkoda! No myślę se, narzutę wydziergam, ale patrzę i myślę, że szpetna będzie…no ale coś robić w nocy muszę! I wtedy przypomniała mi się właśnie historia owej pani bez zęba i doszłam do wniosku,że może mi się jednak po pewnym czasie pledzik  spodoba, a jak nie , to przecież moje dzieci, też będą miały dzieci, a dla niemowlaka, to dalej takie kolorki są fajne:))))))))Ochoczo chwyciłam szydełko i zaczęłam produkcję…po pierwszym kolorku,aż mnie rzuciło i nie mogłam się doczekać , kiedy następny zacznę, doszedł gaciowy róż, było jeszcze gorzej i powoli dochodziłam do wniosku,że jednak szkoda mojej pracy…ale noc trwała, a ja nie mogłam usnąć..po niebieskim, stwierdziłam,że dla dzieci moich dzieci, taki kocyk będzie jednak odpowiedni, bo nawet zaczyna jakoś wyglądać! Po zielonym doszłam do wniosku,że nikomu nie oddam, a na lato, na hamaczek, taki pastelowy pledzik będzie w sam raz:))))) I tym oto sposobem, mam nadzieję ,że kończąc pled dojdę do wniosku, że to jednak cudo jest! A wszystko dzięki jednej blondynie bez zęba!

 

..ostatnio na topie przeróżne drożdżówki , tutaj akurat ślimaczki z jabłkiem, migdałami i cynamonem.Opycham się nimi przez pół nocy, a następnego dnia piekę zapas, na kolejną nockę…W dzień szyję narzutę, a w nocy dziergam pledzik, w ramach rozrywki, żeby za monotonnie nie było.

 

Aaaaa…te dziwne przerwy w moim blogowaniu…znaczy się brak odpowiedzi na komentarze itd.. są spowodowane brakiem w zależności od dnia: komputera..lub grzebania przez Miśka w komputerze, internetu – zerwane kable, aczkolwiek chłopaki z tepsy i tak się sprężyły i kable naprawili już następnego dnia, ale niestety później chłopaki z elektrowni dali plamę i naprawiali usterkę zdecydowanie dłużej niż ci z tepsy:))) Tak więc, choć jestem rzut beretem od stolicy, czuję się jakbym mieszkała na końcu świata:) Na maile odpisuję cały czas, ale niestety chyba tak dalej nie dam rady…dostaję od Was taką ilość,że nie jestem w stanie nadążyć z odpisywaniem…szczególnie mając na względzie, powyższe usterki. A Wasze maile często oprócz miłych słów wymagają pomiarów( np. .kuchni:), podania nazw producentów( co nie zawsze pamiętam, więc grzebać muszę w gwarancjach), przesłania wzorów( tutaj dopiero zaczyna się szperanie), opisu co i w jakiej kolejności zostało robione, podania nazw farb, lakierów itp….bardzo Wszystkich przepraszam, zwłaszcza tych którzy już od pewnego czasu czekają na odpowiedź, ale musicie mnie zrozumieć…ja mam normalne życie…praca, dom, dzieci, zwierzaki…i tylko 24 h na dobę:(, więc nie daję rady, bo gdybym chciała ze wszystkim nadążyć, to nie mogłabym odejść od komputera. Mam nadzieję,że zrozumiecie i poczekacie cierpliwie:)

Pozdrawiam Wszystkich serdecznie, w ten piękny ,mroźny dzień. Jest cudnie, świeci słonko i powoli zaczyna chcieć mi się znowu żyć!