katastrofa

Ekologiczne podejście do życia oraz, co tu dużo mówić - brak środków finansowych - sprawiły, iż wykorzystaliśmy wszystko powtórnie.Tak właśnie powstawał nasz nowy garaż- z rozbiórki trzech starych. W dalszym ciągu wszystko robiliśmy sami, z ogromną pomocą Taty i tu następowało "zderzenie": mojego męża "sowy" ze"skowronkiem" Ojcem. Z przyczyn również i dla mnie nie zrozumiałych, mój czcigodny małżonek zamiast do pracy zabrać się od rana, snuł się bez bliżej określonego celu do południa, kiedy to powolutku zaczynał się rozkręcać, ok godziny 20 rozkładał wielkie 500 watowe lampy i wtedy przy pojękiwaniu i ziewaniu mojego Ojca, robota zaczynała mu się palić w rękach. Tata ok. drugiej w nocy już ledwo trzymał się na nogach, natomiast mąż rozrabiał kolejną betoniarkę i wyglądał kwitnąco- no cóż, ten typ tak ma- minęło tyle lat i nic się nie zmieniło. Trwało to wszystko długo, każdy pustak trzeba było oczyścić wyrównać i dopiero od nowa murować, ale powolutku, pomalutku dom zaczynał nabierać realnych kształtów. Z tyłu zostały wylane słupy podtrzymujące naszą nową sypialnię, stropy zostały zalane, reszta ścian wyburzona.

Przyszedł czas na zerwanie starego dachu i położenie więźby dachowej i znów trzeba było przenieśc wszystkie rzeczy na dół i tam zamieszkać. Po raz pierwszy ( i ostatni) musieliśmy zatrudnić robotników do pomocy...belki przywiezione z Mazur ( bo taniej ) były tak ciężkie, że sami nie dawaliśmy rady:( Stary dach znikał w mgnieniu oka, a ja lawirując pomiędzy deskami naszpikowanymi gwoździami, gruzem i workami z cementem codziennie rano przedzierałam się do pracy.

Nowy dach powstawał szybciutko, było lato, piękna pogoda i nic nie zwiastowało katastrofy.

Robotnicy pojechali na weekend do domów, w poniedziałek mieli pokryć dach. Zostaliśmy sami, ale szczęście nie trwało długo. W sobotę wieczorem zaczęły się zbierać ciemne chmury, a w oddali dało się słyszeć pierwsze pomruki burzy. Niestety nie chciała nas jakoś ominąć, rozpętało się piekło, pioruny waliły ze wszystkich stron, deszcz lał niemiłosiernie, a ja lawirowałam na krokwi przy kominie 11 metrów nad ziemią ( nie będę już się rozwodzić nad panicznym lękiem przed burzą na wsi oraz lękiem wysokości) usiłując ratować "dobytek" poprzez naciąganie jakiejś folii na "dach" którego nie było. Wiatr był okropny, więc pomimo starań nasze wysiłki spełzły na niczym. To była najgorsza nawałnica od lat - zalało metro i tunele w Warszawie, więc jak łatwo się domyślić, zalało i nas. W moim pięknym, wyremontowanym i wymuskanym salonie woda sięgała powyżej kolan, dywany unosiły się na powierzchni...Mama przyjechała zabrać dzieci i stała w kuchni pod parasolem, woda lała się strumieniami. Po ciemku, trzęsąc się z zimna, wynosiliśmy wiadrami hektolitry wody. Nad ranem położyliśmy się w końcu do mokrego łóżka, przykryliśmy mokrą kołdrą i szczękając zębami...zaczęliśmy się śmiać, w końcu mało kto ma w domu prywatne tężnie:) Woda kapiąc z sufitu i ścian wygrywała przeróżne melodie.
Ranek przywitał nas chłodem, na szczęście już nie padało.Rodzina ruszyła z odsieczą, zabierając do suszenia ubrania, pościel i przywożąc ciepłą strawę...Zostaliśmy bez prądu i ogrzewania w obrzydliwie mokrym domu, straciliśmy wszystko: meble, książki, dokumenty, nie wspominając o podłodze, która teraz nadawała się jedynie na rozpałkę.
Jeden deszcz, chyba nawet jedyny w to upalne lato i jeden, jedyny wieczór spowodował, że stanęliśmy nieomalże w punkcie wyjścia...