Dlaczego nie dane mi pisać bloga

Wszystko zaczęło się pierwszego lutego, późnym wieczorem. Ja, jak wiecie troszkę poddenerwowana przebywaniem Pana Kota  na obczyźnie, pączki smażyłam,

Misiek z Nurką wrócili z ogrodu po mozolnej budowie igllo, a Magda wpadła głodna po pracy.W całym domu unosił się smakowity zapach słodkości, więc moja rodzina wspaniała, cała happy, trzymając talerzyki w rękach w kolejce karnie się ustawiła. Zadowolić ich nie jest trudno- wystarczy po obiedzie dać coś słodkiego i od razu lepsze humorki mają. Na pączkach wysychał lukier, więc sępy , te dwu i czworonożne, zaczęły krążyć po kuchni, ich  zniecierpliwienie sięgnęło zenitu, kiedy aparat do ręki wzięłam i dalej konsumpcji dokonać nie pozwalałam…Nurka jest cwaniara, w locie pączka chwyciła, akurat tego najpiękniejszego, ja krzyczałam,że nie można jeść, bo on pozować do zdjęć będzie, ale zdążyła wepchnąć do dzioba, Misiek spytał czy długo jeszcze zamierzam się pastwić, a Madzia stwierdziła,że to już przesada i że przez mojego bloga głodować muszą, psy na szczęście nie mówiły nic, tylko śliniły się okropnie. Atmosfera gęstniała…no i stało się, źle ustawiłam przycisk w aparacie i błysnęło okrutnie! Osioł telepiąc się uciekł,Misiek ze złością sapnął, zaś dzieci wymieniły wiele znaczące spojrzenia.Coś zaczęło trzaskać, bzykać, syczeć i wywaliło korki.

Nastała ciemność...  No pięknie- syczy Misiek, ten psi syn znowu wlazł w komputery, jedną klapę od drukarki już połamał, dobrze ,że miałem zapasową. Poszedł włączyć korki, niestety odgłosy z biura były co raz głośniejsze, więc biegiem puściliśmy się w tamtą stronę, ja i Misiek , bo dzieci wyczuwając nadciągającą burzę, grzecznie zostały na miejscach. Osiołek siedział na drukarce pod biurkiem ,zaczęłam się śmiać, bo wyglądał uroczo,no więc jeszcze fotkę mu walnęłam, ale już bez lampy.

I się zaczęło…Misiek poważny, z miną wyrażającą najgorsze potępienie i wzgardę, aż chodził ze złości, bo okazało się,że Osioł nasikał do drukarki i zrobił zwarcie, a ja dostałam głupawki i ryczałam ze śmiechu. Równie łatwo jak ich zadowolić, można wkurzyć.

.Misiek ryczał głosem piekielnym na Osła, Osioł widział, że coś nie tak, więc bał się jeszcze bardziej, ja zaczęłam ryczeć na Miśka, co się tak drze, jak Osioł i tak głuchy! On znowu na mnie,że  …głuchy i głupi…. Ja na niego,że on głupi, jak na głuchego psa krzyczy! On Osła za wsiarz wyciągać, Osłowi w kieckę nogi się zaplątały! Ja widzę i wrzeszczę,że go połamie, on nie widzi i wrzeszczy, że ja histeryczka! Osioł warczy, Misiek czerwony, ja wściekła! Osioł wywleczony, Misiek chyba jakiś stan przedzawałowy osiągnął, ja obrażona! Misiek krzyczy “…g….no teraz będziesz miała ,a nie komputer “ ! Dyplomatycznie odpowiadam “pchi” , odkręcam się na pięcie idąc szukać zrozumienia i wsparcia u dzieci moich kochanych.Widząc ich wystraszone miny, znowu zaczynam się śmiać…Magda wredna mówi: Czemu się śmiejesz?!, Ojciec ma rację, to była wina Osła- podpadła wredna na starcie-Nurka się uśmiecha, ale mówi- nie musiałaś krzyczeć tak na niego! Psa by połamał- syczę – tatusiowe córeczki! Skruszona wracam do Miśka….Miiiisiiiuuuu…no nie złość się, przeca to śmieszne było:)))))) – chyba jedynie dla ciebie- naburmuszony odpowiada mój mąż:( No, może i tak, ale po co się pieklić i jeszcze bardziej denerwować po fakcie? Przecież to i tak już nic nie zmieni, stało się…Na szczęście nie ja, ale pączki, szybko załagodziły napiętą atmosferę i nasze życie wróciło, do jako takiej normy. 

Do jako takiej, bo Pan Kot z sączkiem chodzi, wystającym z szyi i codziennie na płukania rany  jeździ, zachowuje się tragicznie, miauczy, warczy, szczeka!, paszczę otwiera, tak szeroko jak tygrys,drapie , gryzie i wydaje z siebie odgłosy z piekła rodem,  a do jego obsługi potrzebnych jest czterech weterynarzy…i kto by pomyślał,że to ten sam milusi, domowy kiciuś!Pozbawiony męskości zachowuje się jeszcze gorzej!  Ale Demon to pryszcz, najgorsze jest to,że następnego dnia po operacji, Mama Pana Kota zaczęła wymiotować, przeczekaliśmy jeden dzień, następnego niestety pokazała się krew..więc Mamę Pana Kota i jej pawia ,biegiem do weterynarza, tam badania , pobieranie krwi…nic nie wykazało…a ja panikuję, bo nikt nie wie co się dzieje… Leży tam bidula codziennie przez cztery godziny na kroplówkach, niby jest troszkę lepiej, ale…ostatecznie nikt krwią ot tak, nie wymiotuje!  Już wczoraj miała mieć zdjęty welfron, ale znowu zwymiotowała, co prawda już bez krwi, ale ona nic nie je, jest tylko na kroplówkach … W domu znowu piekło, bo Pan Kot chodzi w kołnierzu, a Mama Pana Kota, go nie poznaje i się boi okropnie, miauczy…wiecie jak …no szkoda,że komputery nie wydają głosu, bo nie można tu normalnie emocji przedstawić…tak to bym wam zamiauczała,żeby pokazać… tak okropnie…tak, jak się dwa obce koty spotkają…brrr…więc muszą być oddzielnie. Kończę, bo znowu jedziemy na kroplówki i zastrzyki, a dzisiaj po raz pierwszy komputer Misiek odpalił…na razie działa tylko on, bo cała reszta dosycha:)Okazało się ,że Osioł oprócz drukarki zasikał jeszcze wszystkie gniazdka i przedłużacze z prądem pod biurkiem…a byłam już prawie na bieżąco i znowu mam tyle zaległości do nadrobienia:(

Tak więc, chyba jednak nie dane jest mi tego bloga pisać…pomijając wirusy , które ściągam, zdjęcia , które spowalniają komputer, błyski, stresujące psa, mocz w drukarce, zwarcia i głodzenie rodziny, to chyba o Miśka zdrowie zadbać muszę, bo chłopak w wiek przedzawałowy wchodzi, a czerwonego, to go jeszcze nigdy w życiu nie widziałam:)